Rond het bindend studieadvies is wat veranderd. Zo’n advies wordt wettelijk verplicht uitgebracht. Wie onvoldoende presteert, moet de studie afbreken. De uitvoering is gebaseerd op strakke regels, grotendeels door de wetgever bepaald. Tot voor kort kwam het erop neer dat in het propedeusejaar tenminste 54 van de 60 studiepunten moesten worden behaald, en dat de propedeuse aan het eind van het tweede studiejaar moest zijn afgerond. Het was dus mogelijk dat een student na het tweede jaar alsnog moest 
vertrekken.
Echter, onlangs diende in ons land een beroepszaak met een opzienbarende uitspraak met nationale gevolgen: de wet moet anders worden geïnterpreteerd. Er mag maar eenmalig advies worden uitgebracht, en wel na afloop van het eerste studiejaar. Het is dus niet mogelijk om na het tweede jaar alsnog een negatief advies te krijgen. Na deze bindende uitspraak pasten onderwijsinstituten hun reglementen aan. Windesheim kon niet achterblijven, en zodoende kregen onze studenten begin juni een brief. Daarin stond dat de opleiding definitief mocht worden vervolgd, wanneer in het eerste jaar 54 punten waren behaald. Daarmee verdween tevens Damocles’ zwaard boven het hoofd van tweedejaarsstudenten die nog geen propedeuse hadden. Uiteraard werd het schrijven met vreugde ontvangen en euforisch werd zelfs gesproken over het ‘eind van onrecht dat studenten werd aangedaan’.
Is er dan inderdaad een verkeerde situatie geëindigd? In de bijna tien jaar die ik op onze hogeschool werk, heb ik de nodige gevallen meegemaakt van tweedejaarsstudenten die moesten vertrekken. Hoewel op zo’n moment een persoonlijk drama, was het in vrijwel alle gevallen naar mijn overtuiging een juiste beslissing: de betreffende studenten zijn gespaard gebleven voor ellendige jaren, met een groot risico deze af te moeten sluiten zonder diploma, maar mét grote studieschuld. In de praktijk functioneerden de regels naar mijn ondervinding goed. Nu al zie ik enkele studenten die vorig jaar op de valreep tóch mochten blijven, maar die het heel moeilijk kunnen gaan krijgen. Zijn zij en de maatschappij daarmee gediend? Uiteindelijk kan de uitspraak wel eens alleen slachtoffers opleveren. Vanuit dit oogpunt bezien, is het de vraag of er eigenlijk wel reden is voor een euforische stemming.
JOHANNES HAKVOORT
is docent wiskunde bij elektrotechniek en werktuigbouwkunde
