Terwijl ik dit schrijf zit ik aan mijn bureautje in mijn hotelkamer. Net een ‘heidesessie’ achter de rug met een stuk of twintig Windesheim collega’s. Heerlijk hier in Mooirivier, een luxueus hotel prachtig gelegen aan de Vecht bij Dalfsen. Precies wat ik nodig had na die eentonige dagen in de Windesheimkolos aan de campus. Ik zal voor jullie het Mooirivier-gevoel proberen te omschrijven, want dat is een heel bijzonder gevoel.
Denk aan een paar prachtige witte cottages, laag gebouwd, rietgedekt, speels gegroepeerd, doch aaneengeschakeld. Deze goed geproportioneerde gebouwtjes weten moderne architectuur te paren aan zorgvuldig geconserveerde authentieke, liefst regionale details. Een bijzonder soort eclecticisme, zo zou ik het willen typeren. Wanneer je binnenkomt, word je getroffen door de stijl, de klasse, de verfijning. Toen ik binnentrad maakte een ingetogen rust zich van mij meester. Alles leek te willen fluisteren tot de bezoekers: het is goed zo. In deze perfecte wereld van luxe en klasse zou iedereen subiet de rest van zijn levensdagen willen doorbrengen; die inval had ik tenminste op dat moment. De kamers: een ingetogen luxe die soberheid suggereerde, raffinement van een klasse die alleen een connaisseur weet te herkennen. Het door een uitstekende kwaliteit vitrage gefilterde daglicht viel op het tweepersoons design bed. Niet dat we per twee collega’s op deze kamers werden ingedeeld hoor; ik heb heerlijk alleen in bed gelegen.
Ach, en dan heb ik nog niet gesproken over het lunchbuffet met een ruim assortiment salades, Franse kazen, broodsoorten (spelt!). Het hoogtepunt: een uitstekend viergangenmenu geserveerd in het intieme en zeer eigentijds ingerichte restaurant dat ik herkende uit een van de laatste uitgaven van VT-wonen. Na deze copieuze maaltijd trokken we ons met het team terug in de bar alwaar de drankenkaart geheel tot onze beschikking stond. Een collega van me vergreep zich aan een 14 jaar oude single malt whisky, terwijl ik me een prima cocktail goed liet smaken. Ondertussen lichtte het strijklicht het prachtige uitzicht over het Vechtdal op. De haard was aangestoken. De herfst zat in de lucht en het leven was goed.
Toen ik even met de barman stond te praten bleek dat hier bijna elke week een groep Windesheim managers, coördinatoren en andere personeelsleden die te goed zijn geworden voor het lesgeven ‘resideert’. De barman zei zelfs dat Windesheim grootafnemer is van de diensten van dit etablissement. Onder het personeel van het hotel heeft men het al gekscherend over de ‘Windesheimvleugel’, als er weer een projectgroepje zus of zo bezit genomen heeft van een deel van het complex. Schijnt zelfs dat onze gewezen baas Albert Cornelissen een eigen suite had.
Later tijdens mijn verblijf viel mijn oog op een kop in de kwaliteitskrant die in de hotellounge lag: ‘centrale ondernemingsraad politie meet zich luxueuze levensstijl aan’. Blijkt dat de leden van de ondernemingsraad jarenlang luxe reisjes maakten, in dure hotels verbleef en ‘dienstreizen’ declareerden. Groot schandaal natuurlijk. Snap ik. Dom ook van de ondernemingsraad. Ze deden het ook veel te opzichtig.
Wanneer je het geld breed laat hangen moet je dat in stilte doen. Niet in het Amstelhotel in Amsterdam, maar in Mooirivier in Dalfsen.
Dat noem ik nou de ‘Mooirivier-mentaliteit’.
D.A.T.A
Mooi stukkie