Op mijn oude schoolfoto zie ik een meisje met scheve tanden, onzeker lachend naar de camera. Ik had nog geen beugel en het was vrij duidelijk te zien dat ik jarenlang op mijn duim had zitten zuigen. Mijn duimafdruk paste perfect tussen mijn twee boven- en ondertanden.
Maar de glimlach is niet wat mij het meeste opvalt wanneer ik naar mijn veertienjarige gezicht kijk. Het is de pony die mij bijna een hartverzakking veroorzaakt. Wie had mij doen geloven dat een dooie marmot, scheef tegen mijn voorhoofd aangeplakt, gelijk zou staan aan een stralende toekomst?
Ik loop in de stad met een vriend en word aangestoten door een meisje in een strakke spijkerbroek. De pijpen van de broek zijn opgerold, zodat haar witte Adidas’jes beter uitkomen. Waarschijnlijk heeft ze een vriendin gevraagd er met haar vieze schoenen nog even op te stampen, zodat ze er ‘cool’ uitzien. Niet zo wit en nieuw, maar echt als vintage. Boos kijk ik haar aan en gooi ik mijn schouder al in de strijd om het meisje zonder excuses een onopvallende knal terug te geven. Tot ik de vriend naast mij hoor zeggen: wat een lekker wijf.
Mijn ogen rollen bijna uit mijn hoofd. Wat een lekker wijf?! Ik kijk naar het meisje met de blonde paardenstaart. In haar ene hand houdt ze een ijskoffie karamel en in haar andere hand een Iphone in een hoesje waarop met grote gouden letters ‘BAE’ staat geschreven. Een lekker wijf? Dat meisje is dertien, hooguit veertien, en heeft haar AA–cup omhooggeduwd met de grootste siliconenvulling die ze bij de Hema kon vinden. “Veertien? Nee joh, ze ziet er uit als negentien. En ze heeft een lekker kontje.”
Ja, natuurlijk heeft ze een lekker kontje. De puberteit heeft haar heupen nog niet doen uitgroeien tot een heus zadel voor haar toekomstige kinderen en de jeugdpuistjes van tegenwoordig worden gecamoufleerd met een highlighter van Kendall Jenner. De veertienjarigen van nu pikken onze mannen in, die wij op ons veertiende niet konden krijgen, door de dooie marmot.
Als het meisje met een hoog irritant geluid begint te giechelen naar het scherm van haar gouden mobieltje, zie ik haar gebit. Ha, duimzuigen. Dat doen die veertienjarigen dus nog wel.
Michelle van der Molen
is vierdejaars journalistiek
