Ze heeft weleens een virtual reality-bril opgehad, maar verder dan een simpel rollercoaster-ritje kwam ze (nog) niet. In de onlangs geopende Virtual Reality Experience ging journalistiekstudente Michelle helemaal los.
Stoer trek ik de strakke bril over mijn knot heen, stap met mijn controller de lift in en druk op de knop die mij ‘omhoog’ brengt. Wanneer de liftdeuren opengaan, zie ik de afgrond voor me. Ik hoor het verkeer, fluitende vogels en zie de hoge gebouwen. Mijn eerste voet zet ik voorzichtig op een virtuele plank, waarvan ik weet dat die er in het echt ook ligt. Plat op de grond.
Virtuele afgrond
En dan? Dan durf ik niet meer. Ik merk dat mijn benen trillen en dat mijn hart een sprongetje maakt. Snel zet ik mijn ene voet voor de andere. Maar door het trillen val ik – letterlijk – van de plank, recht de virtuele afgrond in. Ik voel een golf van sensatie en angst in mijn lijf, terwijl ik met beide voeten op de grond sta.
Samen met drie andere studenten van Windesheim onderga ik de Virtual Reality Experience, in het City-post gebouw naast het station van Zwolle. De makers van de Zwolse escaperoom, gevestigd in hetzelfde pand, openden daar afgelopen maand een virtual reality-gamehal. Bezoekers kunnen er alleen, of in groepjes van maximaal vier personen, verschillende vr-spellen uitproberen. Omdat je 75 minuten de tijd krijgt, komen de meeste mensen niet verder dan twee verschillende games. Leuke en orginele dubbeldate, anyone?
Onze dood tegemoet
Buikpijn van het lachen, dat heb ik wanneer ik de anderen één voor één over het plankje zie lopen. Het is er van tevoren neergelegd, we hebben het allemaal gezien. En toch: wanneer de virtual reality-bril opgaat, zijn we allemaal vergeten dat we niet echt in de afgrond kunnen vallen, onze dood tegemoet. Nanyoung Son (21), derdejaars studente international trade, is aan de beurt. Op een tv-scherm kijken we met haar mee en zien we dat ze het einde van de plank haalt. Wanneer ze de bril weer afzet, staat ze nog te trillen: “Die afgrond lijkt zo echt! Je weet dat het nep is, maar je voelt de angst dat je gaat vallen gewoon in je lijf.”
Zombies knallen
Wanneer onze instructeur Mees roept dat we zombies gaan schieten, begint Nanyoung te zuchten: “Sorry maar kan de uitleg nog een keer? Ik heb er niks van gehoord, way too scared.” Ook ik begin ‘m te knijpen, maar Jakub (20), tweedejaars game development, wordt wildenthousiast. Hij zwaait met de controllers en buigt door zijn knieën: “Kan ik hier ook mee springen?” De instructeur fluit hem terug de echte wereld in. “No gangster style shooting for you my friend.” En toch gaat Jakub te keer alsof hij echte wapens in zijn handen heeft.
Hij schiet om zich heen, raakt bijna verstrikt in het snoer en haalt een nieuwe highscore. Mees is trots, want ook al is de Virtual Reality Experience nog maar net geopend, Jakub is nu al een uitmuntende zombiekiller.
Serious mindfuck
Wouter Dewulf (22), derdejaars student pedagogiek, begint zelf in een zombie te veranderen wanneer hij schiet. Hij loopt de ruimte door en wijkt nog net op tijd uit voor de muur. Een echte muur wel te verstaan.
Dat maakt het allemaal net wat mysterieuzer. Wouter: “Je wordt één met de virtuality wereld. Dit is echt zoveel leuker dan gewoon een spelletje GTA achter de playstation.” Jakub is het volledig met hem eens: “Het is zo intens. Je voelt de mummies gewoon om je heen. Op het moment dat je je bril afzet, moet je echt even omschakelen. Waar is mijn pistool gebleven?” Nanyoung gaat toch liever voor een wereld zonder zombies: “Het geluid en de gevoelens zijn gewoon té echt.” En ik? Ik weet het niet meer. Ik geloof dat ik echt even moet bijkomen van wat ik net heb gezien. Je moet het hebben meegemaakt, om het gevoel te snappen. Een serious mindfuck.
Tekst: Michelle van der Molen
Foto: Jasper van Overbeek
