Christina Rahmati en Rima Minasian (beiden van de lerarenopleiding geschiedenis) studeren het komende semester in het buitenland. Christina in de VS, Rima in Rusland. Ze schrijven elkaar brieven over hun belevenissen.
Het was even spannend of het goed zou komen met mijn visum, maar een week voor vertrek kwam het goede nieuws dan toch! Mijn visum was binnen: ik kon eindelijk mijn vliegtickets boeken. Vanaf dat moment ging alles heel snel en voor ik het wist stond ik op het vliegveld.
Maar op het moment dat ik wilde inchecken, merkte ik aan het gezicht van de stewardess dat er iets niet in orde was. De nachtmerrie van elke reiziger werd waarheid: mijn ticket was geboekt voor zondag, maar het was al maandag! Mijn vliegtuig was al lang vertrokken, zonder mij! Minstens honderd keer had ik mijn ticket in mijn klamme handjes vastgehouden, want och, mijn droomreis kwam steeds dichterbij. En ik denk dat dat nou precies de reden is waarom die datum mij niet is opgevallen. Vanaf dat moment ging alles weer heel langzaam. Het heeft een eeuw (zo voelde het tenminste) en héél veel geld gekost om diezelfde dag nog in Moskou aan te komen.
Inmiddels ben ik alweer drie weken in de hoofdstad van Rusland. Alles loopt eigenlijk op rolletjes. Wat raar is, aangezien het om Rusland gaat. Ik had verwacht dat alles hier mis zou gaan en ik in een grote chaos zou belanden (zoals het geval was met mijn visum en vliegtickets) én dat ik gevangen zou raken in een land waar beren me voorbij fietsen en wodka-flessen kunnen dansen. Het enige choquerende dat ik tot nu toe ben tegengekomen, of beter gezegd niét ben tegengekomen, is wifi. Soms zie je het bekende icoontje ergens in een café, maar de teleurstelling volgt al gauw zodra ik merk dat er geen verbinding gemaakt kan worden. Zelfs op de universiteit is geen wifi, op de campus ook niet!
Ondanks dat is Moskou een stad als alle andere Europese hoofdsteden. Dat is eigenlijk wel een tegenvaller, maar zorgt er tegelijkertijd wél voor dat ik helemaal geen ‘cultuurschok’ heb ervaren. Maar niet te vroeg juichen natuurlijk, ik heb nog een aantal maanden voor de boeg…
Kus, Rima
