Wordt trampolinespringen de nieuwe rage onder studenten?
Zo sportief als een naaktslak, onze journalistiekstudente Michelle. Toch waagde ze de sprong: in het onlangs geopende trampolinepark ging ze een middagje bouncen.
Ken je dat gevoel dat je maar een beetje om je heen staat te kijken, omdat je toch niet snapt waar het gesprek over gaat? Of dat je een stapje opzij doet, omdat je het gevoel hebt dat je maar wat in de weg staat? Precies dat gevoel had ik altijd tijdens de gymles op de middelbare school. Bij hockey stormde ik als een kip zonder kop achter de bal aan, bij apenkooien rende ik als een dolle doelloos in het rond en bij trefbal was ik altijd als eerste af. Dus je begrijpt, als niet-sportieveling werd ik niet bepaald enthousiast toen ik hoorde dat er onlangs een trampolinepark is geopend in Zwolle. But always look on the bright side of life: misschien een goede gelegenheid om alsnog af te rekenen met de sporttrauma’s uit mijn kindertijd. Dus ging ik op een doordeweekse middag met een paar sportieve studenten (Sander, Machteld en Emilie) naar Rebound World Zwolle om eens flink te bouncen.
Liever springen dan hardlopen
Naast de ontelbare trampolines en het grootste opblaasbare kussen dat ik ooit heb gezien (een soort airbag om salto’s op te oefenen) is het hier dus ook mogelijk om dodgebal / trefbal te spelen. Met zes spelers verdeeld over de trampolines, stel je je tegenover elkaar op. Vol overgave stort ik mij meteen op de rode bal. Ik smijt ermee in het rond en spring rondjes om de bal te ontwijken, maar helaas. Binnen vijf minuten ben ik minstens drie keer afgegooid door Sander Andeweg (20), derdejaars calo’er. Wat wil je ook tegen zo’n sporter.
Sander: “Je bent hier maar kort, maar het is zo intensief.” Bedrijfsleidster Denise Onderberg beaamt dit: “Tien minuten springen staat gelijk aan een halfuur hardlopen. Dat is nog eens een work-out.”
Ballorig voor volwassenen
Springen op een trampoline kinderachtig? Nee hoor, Rebound World Zwolle is net een ballorig voor volwassenen. Volgens Denise heeft het park een veel breder publiek dan mensen denken. “Het is ook voor volwassenen leuk om een uurtje te springen. Daarnaast zijn wij ook meer gerichte lessen aan het ontwikkelen. Zo willen wij dodgebal-competities organiseren en een Fitjump-les starten. Natuurlijk komen hier veel klassen met kinderen, maar we zien ook studentenverenigingen die hier los gaan.”
Machteld de Koning (22), derdejaars calo-studente, snapt wel waarom de trampolines ook door studenten worden besprongen: “Je kunt gewoon niet stil staan hier. Dan zie je die kinderen salto’s maken en denk je meteen: dat durf ik niet. Maar na een tijdje kom je toch wel los. Perfect voor een date eigenlijk, breekt meteen het ijs. Maar dan moet hij betalen!”
Aap zonder kop
Natuurlijk kun je springen als een aap zonder kop, maar er zijn ook diverse medewerkers aanwezig om je verschillende trucjes te leren. Alles kan, alles mag. Denise: “Met een goede lichaamshouding kun jij als onsportieveling aan het einde van de dag ook gewoon een salto!”
Machteld lacht: “Ik durfde eerst niet veel meer dan springen. Terwijl de kinderen om mij heen maar riepen dat ik die salto gewoon moest doen. Doet toch geen pijn…”
Oké, ik geef toe. Trampolinespringen is veel aantrekkelijker dan hardlopen. Na een uurtje springen sta ik te hijgen als een paard, net als Emilie Pationote (22), internationale studente minor Allround Designer. “Op de airbag vloog ik alle kanten op. Het voelde alsof ik doodging. In het begin durf je ook nog niet zo veel, maar nu? Ik zou wel een salto willen leren. Zolang ik maar geen dodgebal meer hoef te spelen, dat is zo zwaar voor je lichaam.” Bij het woord dodgebal maken mijn hersenen ook geen endorfine aan, maar bij het springen op de trampoline’s wel. Mijn jeugdtrauma voor trefbal zal nooit verdwijnen, ik blijf gewoon lekker bouncen.
Michelle van der Molen
Foto’s: Gerben Rink
