Pedagogiekstudente Eline Visser loopt stage in Nieuw-Zeeland, bij een welzijnsorganisatie. Voor win’ doet ze verslag van haar belevenissen.
De afgelopen tijd heb ik tien dagen achter elkaar gewerkt en maar een dag weekend gehad. Als er één ding is dat ik Nieuw-Zeeland moet leren, is het wel grenzen aangeven. Het frappante is dat alles hier heel vrijblijvend gebracht wordt. Als ik hoor: ‘Je hoeft niet te gaan, maar het zou wel goed zijn als je er bij bent’, dan wordt er in werkelijkheid zeker wel verwacht dat ik aanwezig ben. Soms is dat best frustrerend omdat ik behoefte heb aan directheid, zodat ik weet waar ik aan toe ben. En grenzen aangeven is nu juist een eigenschap die ik van nature niet bezit, lastig dus!
Gesloopt was ik, na tien dagen werken. Ondanks dat mijn stage iedere dag pas in de middag begint, is de doelgroep erg pittig en vermoeiend. Het zijn allemaal kinderen die intensieve 1-op-1 zorg nodig hebben, maar we staan met drie volwassenen op vijf kinderen. Eigenlijk niet haalbaar dus…
Het enige voordeel van zoveel dagen achter elkaar werken, is dat ik daarna een lang weekend vrij ben en dat het bijna Pasen is. Daardoor heb ik vijf dagen vrij, maar ik heb nog geen idee hoe ik deze dagen ga invullen. Wordt het met de auto of het vliegtuig? Regen of zon? We zien het wel. Loslaten, dat is iets wat ik inmiddels wél volledig onder de knie lijk te hebben. Misschien wel iets té veel.
Omdat wij met Pasen waarschijnlijk aan het rondreizen zijn, hebben we vandaag met al mijn huisgenoten een vervroegde paasbrunch georganiseerd. Met Hollands eten! Wat is het heerlijk om na al die maanden weer te kunnen genieten van beschuit, kaas en stroopwafels. Even een paar dagen niet aan stage denken en doen waar ik zin in heb. Ik ga de komende dagen nog genieten van de restanten van onze Hollandse brunch en maar eens ‘plannen’ hoe mijn vrije dagen er uit gaan zien.
