Dialoogtafel zoekt nieuwe invulling
- Organisator Arie Jansen worstelt met lauwe belangstelling.
- Zijn ideaal: aparte uren voor cultuur en debat.
‘De belangstelling wisselt.’ Aldus Arie Jansen. Nadat er voor een recente sessie van de Dialoogtafel geen enkele belangstellende was komen opdagen, plaatste hij op Sharenet ee oproep mee te denken over nieuwe manieren om de Dialoogtafel in te vullen. Aan de onderwerpen ligt het niet, denkt hij: ‘Een voorbeeld. We hadden het met Henk Hagoort en Duco Adema over de toekomstige rol van de docent. Die wordt, als het allemaal doorgaat, echt fundamenteel anders. Zoiets gaat iedereen aan. En dan vraag ik mij af: waarom loopt het dan niet storm? Dat zou toch niet aan het onderwerp kunnen liggen.’
Jansen hoort verschillende verklaringen voor de lauwe interesse. ‘Ik heb geen tijd. Of: ik heb het te druk. Er zullen ook mensen zijn die zeggen: ik heb genoeg aan de ontmoetingen binnen mijn opleiding. Het risico van zo’n opstelling is dat het dan erg moeilijk wordt om over de schutting van je eigen opleiding heen te kijken. En de grote maatschappelijke uitdagingen van dit moment overschrijden de grenzen van de opleidingen.’
Jansen beschouwt het als een plicht van de hogeschool om mensen daartoe te blijven uitnodigen. Maar is zoiets softs als dialoog nog van deze tijd? Jansen: ‘Dialoog is juist van deze tijd! Als het gaat om de grote vragen, waar gaat het naartoe met deze planeet, met ons land, dan is er dringend behoefte aan échte dialoog waarbij mensen elkaar in hun waarde laten en serieus op zoek gaan naar oplossingen. Dan moet je een veilige omgeving scheppen waar mensen elkaar werkelijk kunnen ontmoeten. Heeft hijzelf ideeën welke kant het op moet? ‘Weet je wat mij fantastisch lijkt? Als we gewoon twee keer per week een uur, ergens rond het middaguur, helemaal vrij roosteren.
Een uur waarin iedereen vrij is en waarin Windesheim een cultureel programma biedt met optredens, debat, ontmoetingen, ludieke voorstellingen, dat soort zaken. Daar moeten we ruimte voor maken. Iemand heeft ooit gezegd dat we in het onderwijs de ‘rafelranden’ hebben weggeknipt. Alles draait om tijd, om efficiency. Natuurlijk wil niemand vroeg beginnen, en iedereen wil graag ook op een redelijk tijdstip naar huis. De druk bij het roosteren zit op de uren tussen 10 en 4, en zoiets moet ergens teruggepakt worden. Dat wordt lastig. Maar toch. We moeten een rafelrand organiseren waar Windesheim echt een gemeenschap wordt.’ (MH)
