Commerciële economie docent Wiechert van Tongeren loopt een marathon in Oeganda voor het goede doel. De fanatieke hardloper loopt voor de organisatie Compassion die armoede bestrijdt wereldwijd. Dit is deel 2 van zijn blog uit Oeganda.
Donderdag 18 mei
De dag van de marathon breekt aan. Om half vier gaat de wekker en om vier uur ga ik ontbijten met mijn team. Mijn maag voelt nog niet top. Ik ben bang dat ik iets verkeerd heb gegeten of gedronken, maar ik krijg gelukkig wel drie boterhammen naar binnen. Dat is mooi. Om 5.15 uur vertrekken we naar het startpunt. Maar weer een tegenvaller, het regent en behoorlijk ook. Wat betekent dat voor het parcours? Wordt dat extra zwaar? Gelukkig wordt het bij aankomst droog. En daar een leuke verrassing op ons te wachten: een fanfare. Wat een feest! Nu al….. en we moeten nog beginnen! Tijdens de toespraak wordt nog even benadrukt waar we het hier voor doen. Niet voor onszelf, maar voor de mensen hier. En dat we dit met zijn allen samen doen. Want naast de Nederlandse atleten doen er ook ongeveer 200 lokale lopers mee. En dat is gaaf! De fanfare heeft zelfs het Wilhelmus ingestudeerd en er wordt uit volle borst meegezongen. Kippenvel krijg ik er van. Het is nog donker als we vertrekken, maar de ochtend gloort wel. Mijn maag voelt nog niet goed. Ik moet er niet aan denken om al een banaan te eten. Dat houdt me ook wel bezig. Want 42 km op alleen ontbijt, dat ga ik denk ik niet redden. Bij de tweede post staat een mobiel toilet. Daar maak ik dankbaar gebruik van, maar het lucht slechts ten dele op.
Beroerd
Loopmaatje en vriend Hans past zijn tempo op mij aan. Hij heeft energie voor tien en begroet mensen aan de kant van de weg enthousiast en nodigt ze uit mee te lopen. Ikzelf heb die energie niet, maar kan er wel van genieten. De zorg over het eten en drinken blijft. De omgeving is gaaf. We lopen hard door dorpjes, velden met gewassen. De bewoners supporten ons door te roepen en te zwaaien. Na 15 km gaan we het fabrieksterrein op van de lokale suikerfabriek. Wat een bedrijvigheid. Als we daar weer af gaan is er een waterpost. Ik koel mij af door een spons in mijn gezicht uit te knijpen en door genoeg water te drinken. Een stukje banaan komt ook goed van pas. Na 100 meter gaat het echter helemaal mis: 1, 2 ,3, nee 4 keer moest ik overgeven. Vooral vocht. Dit is niet goed. Vocht is cruciaal bij deze marathon! Het eerste dat door me heen gaat is: dat was het dan. Ik ga in ieder geval de halve marathon uitlopen en dan is het klaar, finito, voorbij…. Hans rent terug naar de post om een flesje water te halen. Intussen merk ik dat het overgeven ook oplucht. Zou het dan toch nog lukken? Ik geniet nu ook meer van de mensen en de omgeving. Mijn vochthuishouding blijft wel zorgelijk. Maar het lopen gaat nu beter. Door het dorp lopen we naar het 21 km punt. Hans kan er geen genoeg van krijgen. Hij nodigt twee dames uit die aan de kant staan uit om mee te lopen. En dat doen ze…. op teenslippers in plaats van de dure loopschoenen die wij allemaal hebben. Ze hebben de grootste lol en lopen wel twee km mee! Het 21 km punt is bij een Compassion project. Alles is daar feestelijk aangekleed en er wordt livemuziek gespeeld. Geweldig. Vanaf hier nog twee keer een rondje van 10,5 km. Dat moet op zich te doen zijn. Een banaan eten en water drinken gaat nu redelijk. Gelukkig geen gevoel meer dat ik moet overgeven. Dat biedt perspectief.
Meelopers
Het rondje gaat door kleine dorpjes. Soms lopen kinderen hele stukken mee. Onvermoeibaar lijkt het wel. Ik denk aan de tekst op het Compassion shirt: “your sweat means more than your money”. Het gaat niet alleen om het geld. Het gaat er ook om dat we de mensen daar laten zien dat ze niet worden vergeten. Het is gelukkig nog steeds bewolkt. Dat scheelt echt, zeker in mijn persoonlijke situatie nu ik vochtverlies. Het is een mooi rondje door velden en het enthousiasme van de lokale bevolking EN van Hans blijven doorgaan. Na 31 km weer op het project. Nu voel ik dat mijn lichaam voedsel nodig heeft anders gaat het niet goed. Meer bananen eten dan maar. Dan vraagt één van de andere atleten of ik wel weet dat ik blauwe lippen heb….
Afzien
Blauwe lippen? Ik heb toch geen bosbessen gegeten of zo? Wat betekent dat? Een medewerker
zegt dat hij de arts ernaar zal laten kijken. En daar zit ik dan even later op een stoeltje bij de arts… Ik krijg een klein onderzoekje. Mijn temperatuur wordt opgemeten en is 35.9. Geen verhoging dus, wat duidt op uitdroging. Ook controleert hij de hartslag en zuurstof. Ik wil het afmaken en krijg akkoord van de arts. Zelfde rondje nog een keer. Inmiddels is het half elf en wordt het warmer. Dat helpt ook niet echt. Ik maak me toch wat zorgen over vocht, want onderkoeling kan ook een effect zijn van te weinig vocht… Onderkoeling in Oeganda, dat ga ik toch niet meemaken…. maar we lopen door. Hans blijft bij me lopen. Hij zou veel harder kunnen. Hij heeft energie zat en heeft nog steeds praatjes zat en maakt continue contact met de bevolking. Mooi om te zien. Wat is het toch een fijne kerel. Geweldig om hier met hem te zijn en dit samen mee te maken. Ik hoop dat het voor hem niet frustrerend is om met zo’n slak te lopen. Dat blijkt gelukkig niet zo te zijn vertelt hij later. Het primaire doel is om te genieten van de marathon en dat doet hij voluit. Ik geniet ook, maar iets ingetogener……..bij een waterpost pikken we Mark op, één van onze teamleden. Hij heeft bijna niet geslapen en stond misselijk aan de start. En nu bleek hij al 34 km gelopen te hebben! En dat voor een eerste keer was dat erg knap. Ook gezien deze omstandigheden.
Hij heeft het zwaar, maar hij gaat hem uitlopen. Met zijn drieën gaan we verder. Harder dan 8-9 km per uur gaat het niet. Maar who cares, we blijven hardlopen. De knie houdt zich goed. Ik loop wel op twee paracetamols. Dan zien we ineens Emmanuel voor ons, een ander teamlid. Die is toch allang binnen? Alles doet hem zeer: zijn knieën, zijn lies, blaren op zijn voeten. Maar ook hij denkt niet aan opgeven. Mark gaat met Emmanuel verder, Hans en ik lopen door. Van waterpost naar waterpost. Heerlijk die sponsen in je nek. Een banaan eten en water drinken gaat gelukkig ook weer goed. Dan de laatste kilometers. Normaal gesproken heb ik altijd wel energie over voor eindsprintje. No way dat dat nu gaat lukken. Dan is het zover. De bocht om het terrein van het project op. Door de menigte worden we binnengehaald en gezamenlijk gaan we over de finish. Tijd 5.42 uur. Dat betekent twee uur langer dan de langzaamste marathon tot nu toe. En het maakt me helemaal niets uit… ik ben allang blij dat het gelukt is onder deze omstandigheden. Een geweldige ervaring rijker en helemaal top dat ik dat van de allereerste tot en met de laatste meter met Hans heb mogen doen! Hans, bedankt voor de support. Je bent een geweldige vriend. En in Nederland gaan we herkansen en dan gaan we voor 3.45 uur!
Het zit erop
De marathon/ muskathlon is gelopen. Maar het was niet alleen de marathon die ervoor zorgde dat deze week in mijn geheugen is gegrift. De bezoeken aan de projecten in Kampala en Djinja, de ontmoeting met ons sponsorkind Kausala en haar “dada” (oma) en de andere kinderen die worden gesponsord, de passie tijdens de dienst in Kampala in de kerk van Joshua, de geweldige plekken waar de overdenkingen werden gehouden, de boottocht naar de oorsprong van de Nijl, de sportdag met de kinderen en natuurlijk de marathon ….
Helaas heb ik die niet kunnen lopen zoals gedacht vanwege maagklachten en het moeten overgeven onderweg. Wat een uitputtingsslag is het geworden. Maar ik heb hem uitgelopen…. en ik merk dat het oké is. Er zat op dat moment niet meer in en ik heb kunnen genieten van de omgeving en van de mensen en van mijn goede vriend Hans. Het belangrijkste dat mij bij blijft van deze reis is dat het voor mij als een paal boven water staat dat het zin heeft om een kind te sponsoren en dit soort projecten te ondersteunen. Met eigen ogen heb ik mogen zien wat het verschil is tussen wel en niet gesponsord worden. Lopen in vodden of lopen in fatsoenlijke kleren. Dagelijks alleen maïspap of variëteit in eten. Naar school kunnen of niet. De sponsorgelden creëren perspectief en hoop voor kinderen die dat anders niet hebben. Het geeft een geweldig gevoel dat ik daar, met de hulp van iedereen die mij hebben ondersteund, een bijdrage aan heb mogen leveren.
Voor een meer gedetailleerder verslag verwijs ik je naar het blog op https://www.muskathlon.com/nl-nl/deelnemers/1464/wiechert-van-tongeren.html. Daar staat een reisverslag van dag tot dag.
Sportieve groet,
Wiechert van Tongeren
Als je nog geen bijdrage hebt geleverd en dat nog wilt doen: dat is nog mogelijk tot 30 juni via www.wqd.nl/WiechertnaarOeganda. Het is het absoluut waard!
