Pedagogiekstudente Eline Visser loopt stage in Nieuw-Zeeland, bij een welzijnsorganisatie. Voor win’ doet ze verslag van haar belevenissen.
Het is inmiddels eind mei en ik merk dat de tijd zo snel voorbij is gegaan. De meeste huisgenoten zijn terug naar huis en het wordt steeds stiller in ons huis. Een raar gevoel, dat iedereen naar huis gaat en weer terug gaat naar het ‘normale’ leven. Gelukkig heb ik nog zo’n vijf weken te gaan! Want als ik eerlijk ben: ik wil (nog) niet naar huis!
Ik weet nog goed hoe ik een paar maanden geleden schreef dat ik Nederland en thuis miste. Achteraf denk ik dat ik toch wel een lange tijd heb nodig gehad om écht te wennen aan het leven hier. Sinds een week of drie merk ik dat ik helemaal gesetteld ben en heel weinig aan Nederland denk. Natuurlijk kan ik er wel naar uitkijken om mijn familie weer te zien, maar als ik nog een half jaar langer kon blijven, dan deed ik dat zeker.
Het enige waar ik lichtelijk jaloers op ben, is de zomer in Nederland. Hier is de winter begonnen en ondanks de blauw lucht en de zon, is de temperatuur flink aan het dalen! Verwarmingen kennen ze hier schijnbaar niet, dus helaas moet ik het doen met een klein elektrisch kacheltje, brrr. Vooral op mijn stageplek is het erg koud, maar gelukkig blijf ik warm omdat ik continue achter de kinderen aan moet rennen. Dat moet ik maar zien als een voordeel, denk ik.
Ondanks dat ik graag langer in Nieuw-Zeeland zou blijven, moet ik na een zomervakantie ook gewoon aan een minor beginnen en moet ik weer terug naar het Nederlandse studentenleven. Ik heb mij inmiddels ingeschreven voor de minor Forensic Social Work en daar heb ik stiekem ook wel zin in, alhoewel ik mij afvraag of ik het studeren nog wel kan.
Maar voorlopig nog even genieten van mijn tijd hier en niet te ver vooruit denken, want als ik één ding wel geleerd heb in Nieuw-Zeeland is het: no worries!
