“Overduidelijk. Je hebt een hersenschudding.” Ik grijp naar mijn hoofd en slaak een zucht die in heel Assendorp te horen is. Een hersenschudding! Maar het is zomervakantie. En ik sta de hele week ingepland op mijn werk. Ik moet nog zoveel en ik wilde zo weinig. Ik vraag de dokter met wat voor pilletjes die vriendelijke hersenschudding het snelste weer verdwijnt. “Nou meid, wat ik me eerder afvraag: hoe krijg je je hoofd tussen een ijsblokjesmachine en het deksel? En dat maar liefst twee keer?!”
Dat vraag ik mij ook af. Net zoals ik mij weleens afvraag hoe ik mijn grote jubelteen op tien verschillende plaatsen kan stoten, binnen de eerste uren van mijn dag. Of waarom de eieren die ik net gekocht heb, het slechts halen tot aan de voordeur. En waarom ik überhaupt nog nooit een arm of been heb gebroken. Maar een hersenschudding had ik eerder verwacht door alle stress op school. Of door grote hersenkrakers zoals: vindt die jongen mij nu wel of niet leuk en wat hebben mannen dan een verschrikkelijk lastige manier om dat te uiten. Maar door een ijsblokjesmachine, nee sorry. Ik had je keihard uitgelachen.
Toch lag ik daar, de hele zomervakantie, op de bank. Lekker Netflix en chill, op je wenken bediend worden van onder een kleedje en mensen die voor je koken. Was het niet dat ik met mijn hersenschudding niet naar het scherm van mijn laptop of telefoon mocht staren. Waar ik wel tijd voor had: het overanalyseren van de problemen rondom de man (waar hij overigens heel blij mee was, ahum), het klagen dat ik zo moe was (kind, je ligt vierentwintig uur per dag op een bed of bank!) en mezelf volvreten met emotievoer (hallo sexy curves).
Maar nu het schooljaar weer is begonnen en mijn agenda overloopt met nieuwe afspraken, mis ik mijn bank en vraag ik mij af waarover ik zo liep te klagen. Ik ga op zoek naar de dichtstbijzijnde ijsblokjesmachine en probeer mijn hoofd ertussen te wurmen. Je mag met alle liefde mee.
Michelle van der Molen
oud-student journalistiek
