Aandacht Dacht Doei

Studeren met een functiebeperking, hoe is dat? Studente Els Klaui geeft ons een inkijk in het hoofd van een ADD’er. 

Duizeligheid door te snel opstaan, dat is me zó vaak gebeurd de afgelopen tijd. Het feit dat ik maar niet lijk te leren van deze fout is wel weer erg typisch hè.. Maar hey! Dat is een leuk idee voor de volgende column. Bedenk ik me, terwijl ik gehurkt zit om mijn tenen af te drogen na het douchen.

Haha, zul je zien dat ik ook nu weer te snel op sta. Ondanks het feit dat ik me net bedenk hoe dom dat is. Maar omdat ik ben afgeleid door gedachten over het schrijven van mijn column doe ik het toch. Dat zou toch wel heel leuk zijn voor de lezers. En wat denk je? Kom ik met alle rust en voorzichtigheid overeind! Sjonge jonge jonge, dat stomme ADD is ook nergens goed voor!

Dat is natuurlijk niet helemaal waar. Je kunt er extra tijd mee krijgen voor tentamens en, indien nodig, extra studiefinanciering (moet ik dat wel hardop zeggen?). Je vrienden en familie kunnen er hun lol mee op. Ook incassobureaus zullen ongetwijfeld erg blij zijn met ons ADD’ers. En oké, ik moet toegeven dat ik er zelf ook plezier aan beleef. Dankzij mijn oneindige fantasie hoef ik me niet snel te vervelen. Ook blijf ik verrast over wat ik allemaal kan, zonder het door te hebben. Het lijkt soms wel magie!

Ik weet het nog goed, het gebeurde in de lift. Ik was aan de praat met een flatgenoot, in de ene hand mijn sleutels, in de andere hand een mandarijn. Of wacht, klopt dat wel? Ik weet namelijk nog dat ik mijn sleutels in de hand had. Dit was na het openen van de deur beneden, net vóór ik de sleutels in mijn zak wilde steken. Toen dacht ik: laat de sleutels maar in je hand want je moet toch straks je voordeur openen. Nadat ik uit de lift stapte liep ik zelfverzekerd naar mijn voordeur, klaar om naar binnen te gaan. Ik keek in mijn hand en zag daar een half gepelde mandarijn en wat losse schilletjes. De sleutels waren zorgvuldig weggestopt in mijn jaszak, waar ik ze tegenwoordig altijd bewaar, net als mijn mandarijnen blijkbaar.

Moraal van dit verhaal: als ik iets niet wil vergeten moet ik het juist wíllen vergeten. Maar aangezien dit een zeer waardevolle ontdekking is die ik graag wil onthouden, zal ik het waarschijnlijk volgende week al vergeten zijn.

Els Klaui
Vijfdejaars global project & change management en lid van SCHIB, platform voor studeren met een functiebeperking