Anne van de Weg, student Master of Educational Needs, is gek op rugby en het leven er omheen. Ze doet verslag van haar wilde belevenissen op (en naast) het rugbyveld.
Ik zit al twee weken in een rugby-vrije en prikkelarme (voor zover mogelijk) omgeving. De laatste wedstrijd ben ik slachtoffer geworden van ‘friendly fire’: een teamgenootje die haar knie tegen mijn hoofd plaatste in de ‘ruck’. De maandag na de wedstrijd zit ik met een knallende koppijn en een zonnebril op in de trein. Ik lach er nog om, maak een lelijke selfie voor mijn vriendinnen en kom de werkdag door met paracetamol. Niet zeuren en door!
De dinsdag word ik wakker met dezelfde knallende koppijn en een klein schemerlampje gaat aan in mijn hoofd terwijl ik over de bult wrijf: als het maar geen hersenschudding is
Nou, dat is het wel dus! Vele adviezen door ervaringsdeskundigen (teamgenootjes en vriendinnen) worden gegeven en nadrukkelijk geldt: rustig aan doen, luister naar je lijf en echt even twee weken NIKS. Prikkelarm. Niet te veel inspannen. Stilte.
Die zondag erop ga ik naar de club, want het is Super Sunday: alle teams spelen thuis op het Zwolsche veld hun wedstrijden. Ik pak mezelf warm in, plug mijn oordoppen in als bescherming tegen de veldstem van Margriet, zet een zonnebril op tegen de zon en trek mijn capuchon over mijn hoofd.
Alle wedstrijden van deze zondag beginnen met 1 minuut stilte. Twee clubgenoten hebben afscheid moeten nemen van hun te vroeg geboren zoontje. Tijs. Tijs heeft nog geen twee maanden mogen leven. Vlak voor de laatste wedstrijd sta ik naast de moeder van Tijs en zijn vader staat op het veld tussen zijn teamgenoten. De tegenstander staat gearmd naast elkaar, de ref sluit het midden en daarna volgen onze blauw-witte mannen schouder aan schouder.
Een stilheid die zelfs mijn oordoppen niet kunnen dempen. Ik sla mijn arm om mijn teamgenootje heen, terwijl zij de tranen van haar gezicht veegt. Dit is een stilte die we samen omarmen. Dit is wat rugby ook is: een familie die elkaar vasthoudt op de momenten waarop je dat nodig hebt. Het fluitsignaal doorbreekt de geruisloze lucht en de wedstrijd gaat van start.
