Met een enorme honkbalknuppel een televisie kapot meppen: hoe lekker klinkt dat? Nieuw in Nederland: de sloopkamer, waarin alles kapot mag. Veiligheidspak aan, boze muziek op en gaan! Onze verslaggeefster Silke ramde haar frustratie eruit op een industrieterrein in Almere.
Het is een druilerige zondagmiddag. Ik heb werkstress, een ladder in mijn panty en de regen is om te janken. Het is het perfecte recept voor een middagje meppen. “Het zal in het begin even onwennig zijn”, vertelt Michel Kleinsma (19), mede-eigenaar van de Almeerse Demolition Room. “Maar al snel gaan de remmen los”, voorspelt hij.
Michel ontvangt mij en m’n sloopgenoten Xenia en Andy samen met zijn compagnon Mick Schep (22). Omdat het volgens Michel ‘geen ballet is wat we hier doen’, tekenen we van tevoren een contractje. Als we ons vandaag bezeren, is dat niet de schuld van de eigenaren. Prima. Kunnen we al los?
Persoonlijke frustraties
We zijn met z’n drieën: HRM-studente Xenia van den Abeele (20), ICT-student Andy van Bennekom (18) en ik. Alle drie hebben we onze redenen om mee te doen. “Op mijn opleiding werk ik vaak in projectgroepen”, licht Andy zijn frustratie toe. “Ik word gek van die alpha-mannetjes waar ik dan mee moet samen werken. Laatst stond ik bijna op het punt om te gaan meppen.” Voor Xenia is het niet zo’n ernstige zaak. “Ik wil gewoon dingen kapot rammen. Lijkt me heerlijk.”
We mogen om de beurt. Met m’n chagrijn vanwege de regen en ook nog enkele niet nader te benoemen persoonlijke frustraties, hijs ik me in het veiligheidspak. Ik mag kiezen: een honkbalknuppel of hockeystick. Ik ben hier niet om de boel te aaien, dus ik kies de grootste knuppel die er is. En, supertoffe toevoeging: we mogen onze eigen muziek kiezen. Ik wil snoeiharde metal, dus ga voor Slayer.
Als een malle tekeer
Verder werkt het zo. Voor twintig euro per persoon mag je twee dozen vol servies aan diggelen slaan. Dat is het ‘goedkoopste pakket’. Voor een tientje meer kun je ook nog losgaan op een tv. En heb je nou écht een frustrerend kloteleven, dan leg je zestig euro neer en breidt de slooplijst zich uit met twee elektronische apparaten én een verrassings-item. Oh, en als je een extra tientje lapt bij welk pakket dan ook, mag je zelf iets meenemen. Een vaas van je ex bijvoorbeeld.
Voor ik het weet sta ik als een malle tekeer te gaan op tientallen kopjes en schoteltjes. Dit is lekker! Het toppunt is de televisie, waarvoor Michel me waarschuwt. “Je eerste klap moet je op het scherm richten. De tv zal imploderen, dus dat gaat knallen.” Die waarschuwing was niet zonder reden: een keiharde, doffe knal vult de ruimte, samen met mijn hysterische gil. Ik maak de rest van het apparaat met de grond gelijk. Met trillende handen sta ik midden in het resultaat: een vloer vol kapotte theekopjes, stukken plastic en glasscherven. Ik ben kapot, maar van binnen voel ik me fantastisch.
En vooral het feit dat alles in duizend stukjes uiteen spat, zorgt voor dat heerlijke gevoel. Dat hebben ze expres zo bedacht. Mick: “We zorgen voor spul waarmee je normaal erg voorzichtig moet zijn. Breekbare dingen dus: servies, maar ook elektronische apparaten.”
Vrouwen van veertig
Hoe komen ze eigenlijk aan al die spullen? “We hebben een regeling met een bedrijf dat spullen weghaalt uit de huizen van overleden mensen. Wat de familie en het bedrijf niet meer willen, gaat naar ons. Elektrische apparaten die we gebruiken zijn sowieso altijd stuk. Daar plaatsen we ook wel eens oproepjes voor.” Het duo stopt veel werk in hun sloopkamer, maar zelf ogen de jongens niet agressief. Pakken ze dan nooit zelf een mep-momentje? Michel: “Laatst werkte ons boekingssysteem niet, en hadden we drie dagen stress. Toen hebben we zelf ook even de boel aan kant geslagen.” Mick: “Maar verder zijn we heel lieve rustige jongens, hoor.”
Na een uur staan we buiten. Voor Andy, die opzwepende hiphop koos, was het anders dan verwacht. “Ik dacht dat ik super-agressief zou worden, maar ik voelde me best rustig tijdens het slopen. Heerlijk.” Xenia: “Ja, dit voelde nou echt heel lekker.”
Volgeboekt
De zaken gaan goed: de Demolition Room is de rest van de dag volgeboekt. Mick: “Vanmiddag komen er groepen veertigers en vijftigers. Superleuk dat er niet alleen jongeren op afkomen.” De jongens geven ons een hand en benadrukken dat we altijd terecht kunnen voor een goed potje haat-meppen. “Als je nog eens door een break-up gaat, dan weet je ons te vinden.”
Gefrustreerd of niet: dit slopen geeft je ongetwijfeld voldoening. Het was heerlijk, maar ook intens. Ik ben gesloopt.
Tekst: Silke Polhuijs
Foto: Jasper van Overbeek
