Hij had erop gestaan – dat we een ‘sociaal café’ zouden opnemen in ons nieuwe curriculum. Om ons te overtuigen had hij zelfs op klaarlichte dag het woord ‘Bildung’ op tafel gegooid (waar met name ik erg gevoelig voor ben als wijsgerig pedagoog), maar eigenlijk vonden we het allemaal direct een goed idee. We 
morden nog wel even voor de vorm, zodat we deze enthousiaste initiator gewoon de organisatie in zijn eigen maag konden splitsen. Maar wie is er nu tegen een plek waar studenten en docenten samenkomen om naar aanleiding van een maatschappelijk thema te discussiëren?
Hij had het tot in de puntjes geregeld. Er werden in de evenementenruimte 150 stoelen klaargezet. Op de tafels werden koekjes, nootjes en blikjes limonade op servetjes gerangschikt om datzelfde aantal eerstejaars studenten wat extra te enthousiasmeren. Alleen het thema werd op het laatste moment nog even omgegooid: #MeToo.
Op de starttijd stonden we met zeker vijftien docenten klaar aan de statafels met nog geen enkele student in zicht. Direct twijfelden we aan de opzet: welke idealist had hier weer geen aanwezigheidsplicht op gezet? Maar toen sommige docenten net weer aan hun mail begonnen te denken stroomden ze binnen – ruim 120 studenten plus wat verdwaalde studenten uit de hogere jaren.
Het thema werd ingeleid met pakkende filmfragmenten. Wie de afgelopen weken onder een steen had geleefd was ineens helemaal up to date. Na de introductie plaatsten we onszelf aan tafels, één docent op een groepje studenten. Om het gesprek vlot te starten kregen we een a4-tje met stellingen. De studenten namen geen blad voor de mond en sommigen van hen vertelden persoonlijke verhalen. De docenten, die naarstig de rol van gespreksleider probeerden te ontwijken maar hierin jammerlijk faalden, gaven desondanks hun mening.
Aan het einde, nadat de studenten naar huis waren, alle nootjes opgegeten en de blikjes leeg, zag ik de bedenker van dit alles nog even rondlopen, glimmend en tevreden. Mission Bildung geslaagd.
Paulien van den Burg
is docent pedagogiek in Almere
