‘Stukje lijf ingeleverd, een leven teruggekregen’

Derdejaars Romana werd geboren met niet volgroeide ledematen. Drie jaar geleden koos ze ervoor haar voeten te laten amputeren. Terwijl ze een zware revalidatie inging en in een rouwproces terechtkwam, startte ze op dat moment ook nog eens met haar studie op Windesheim.

Haar Instagram-naam is @Bionic_Romana_23, in haar bio omschrijft ze zichzelf als ‘amputeegirl’. Ze deelt luchtige, positieve foto’s van haar dagelijkse leven, bijvoorbeeld in de sportschool, kroeg of restaurant. Maar ook van haar protheses. Derdejaars Finance & Control-student Romana Bougottaya weet wat ze wil. En wie ze is. Daar heeft ze hard voor moeten knokken.

Geen kuitbenen
De Amsterdamse werd 23 jaar geleden geboren met ‘reductiedefect’. Haar ledematen waren tijdens de zwangerschap niet goed volgroeid. Daardoor heeft ze een kortere linkerarm, mist ze een paar vingers aan haar rechterhand en waren haar voeten afwijkend. “Ik heb geen kuitbenen, amper kniebanden en ik had schoenmaat 32”, vertelt Romana. “Daarbij stonden mijn voeten in de spitsstand naar buiten gedraaid. “Lopen was niet makkelijk. Ik had protheses waar ik met mijn eigen voeten in kon, maar die waren zwaar qua gewicht en ze hadden ‘bovenkappen’ om mijn knieën te ondersteunen. Na een tijd werd lopen zo lastig dat ik vaak in een rolstoel zat.”

Rouwproces
Bijna drie jaar geleden besloot Romana haar voeten te laten amputeren. “Ik wilde graag weer sporten en andere dingen doen die voor jonge vrouwen doodnormaal zijn. Dansen bijvoorbeeld. Na een amputatie zou ik betere protheses kunnen dragen en veel meer kunnen doen.”

Een paar maanden voor de start van haar eerste studiejaar op Windesheim Flevoland, werd ze geopereerd. “Dat was pittig. Toen ik bijkwam, dacht ik dat ik mijn voeten nog had. Het was toch best een schok dat ze er niet meer waren. Hoewel ik er zelf voor had gekozen, kwam ik in een rouwproces terecht. Het voelde of ik een naaste had verloren. Het was zowel fysiek als mentaal een zware periode. De eerste keer lopen was extreem pijnlijk en spannend. Want hoe zou het verder gaan? Ik zat midden in de verwerking, revalideerde in Utrecht, reisde dagelijks naar Almere voor colleges, studeerde hard en kreeg te maken met wondjes die niet wilden helen. Het was moeilijk, maar spijt heb ik niet. Ik heb een stukje van mijn eigen lijf ingeleverd en er een leven voor teruggekregen.”

Ontembare strijdlust
Romana ontwikkelde een ontembare strijdlust. “Ik wilde niet bij de pakken neerzitten en heb hard gewerkt. Mijn propedeuse haalde ik gewoon op tijd en ik liep geen vertraging op.” Romana komt van het mbo. Na deze hbo-studie wil ze naar de universiteit om een master te halen. “Ik weet wat ik wil. En dat is vooruit.”

Ze kreeg veel steun van klasgenoten, docenten en de decaan. “De eerste weken zat ik nog in een rolstoel. Iedereen reageerde relaxed. Klasgenoten haalden mijn boeken voor me uit mijn tas en waren begripvol als ik er tijdens een project niet bij kon zijn. Heel fijn. Het scheelt misschien ook dat ik er lak aan heb wat iemand van mijn beperking vindt en dat ook uitstraal.”

Born this way
Ramona liet twee tatoeages zetten. “Op mijn achttiende zette ik de tekst ‘Born this way’ op de voorkant van mijn schouder. Ik ben geboren met een beperking en heb daar nooit moeite mee gehad. Na mijn operatie liet ik de tekst ‘Never Give Up’ op de achterkant van mijn schouder tatoeëren. Door niet op te geven, kan ik eindelijk rechtop lopen én ver lopen. Daarnaast heb ik leren fietsen op een tweewieler, terwijl dat vroeger niet kon door de zware protheses die ik toen had. Ik ben er zo blij mee! Soms fiets ik daarom lekker naar school. Daarnaast basketbal ik, doe ik aan fitness én ik dans! Toen ik voor het eerst echt kon lopen, voelde ik zoveel vrijheid. Heerlijk.”

Over vuur lopen
Met haar account op instagram hoopt ze anderen te inspireren. “Toen ik in een rolstoel zat, vroegen mensen nooit aan míj wat ik bijvoorbeeld wilde drinken, maar vaak aan iemand waarmee ik weg was. Dan zei ik: ‘je kunt het ook aan mij vragen, hoor.’ Het is vervelend dat sommige mensen meteen denken dat je niets kunt. Ik wil laten zien dat je met een beperking ook gewoon iemand bent die naar een universiteit kan. Het maakt niet uit of je ‘disabled’ bent. ‘That’s the way you’re perfect.’ Ik ben tevreden met wie ik ben. Natuurlijk heeft mijn beperking ook nadelen. Maar ik probeer te denken: wie kan zijn benen versieren met glitters en daar jaren mee rondlopen? Ik zeg wel eens gekscherend: ík kan over vuur lopen!”

Tekst: Tessa Klooster
Foto: Herman Engbers
Kleine foto’s: bionic_romana_23 (via Instagram)