Oud-journalistiek-student Silke Polhuijs zoekt de beste Zwolse plekken om te lunchen, te dineren of te borrelen. Deze week: De Vlaamse Hoogmis.
Even een borrel en een vette bek halen: één van mijn meest favoriete dingen. De combinatie van wijn en hapjes in een café doet het altijd goed, maar veel kwalitatiefs verwacht ik van die hapjes nooit. Het blijft een kroeg hè. Maar bij De Vlaamse Hoogmis is alles anders: daar weten ze preciés wat lekker is.
Officieel is De Vlaamse Hoogmis een tapasbar, maar het doet aan als een bruine kroeg. Wel met een thema: wielrennen. Dat valt niet te missen. Er hangt een fiets aan de muur, ze hebben wielershirtjes ingelijst en er hangen oude wedstrijdfoto’s boven je hoofd. Dit sfeertje nodigt uit tot het wegtikken van wat speciaalbiertjes, waar ze er dus ook een hoop van hebben. Zelf kies ik wijn. En: hapjes. Veel hapjes.
Tapas kan soms best een beetje duur zijn, maar hier valt het reuze mee. Je kunt gaan voor losse gerechtjes óf voor een menu. Met het menu krijg je van maandag tot en met woensdag voor 15 euro zes bakjes tapas én een nagerecht. En heus: die zes bakjes zijn meer dan genoeg. Ik begin met scampi’s in een heerlijk zoete knoflookolie.
Mijn vriendin en ik nemen daarnaast allebei een salade; zij geit, ik carpaccio. De porties zijn groot, dus na nog een ronde zit ik al bijna vol. Ik kies bruschetta met een goed gevulde salsa, spiesjes met de best gegaarde zalm ooit en, maak me gek: een ordinaire puntzak knapperige Vlaamse friet.
Na de vegetarische loempiaatjes (lekker, want niet te vet) en de nachos uit de oven (met ketchup erop, wat een uitvinding!) moet m’n broekknoopje echt los. Ik zit propvol, maar hé: we mogen nog een toetje. De cheesecake die op tafel wordt geschoven is meer een aardbeienkwarktaart, maar hij is zeer goed te doen, met z’n rode saus, goede bodem en laagje karamelsaus. Ik denk dat ik deze avond om en nabij de zeventien voedselorgasmes heb gehad. Ik ben verzadigd.
