Met het verdwijnen van Windesheim in Dialoog ‘verloren’ we ook Arie Jansen als kartrekker van het dagelijkse overdenkingsmoment 7 voor 1. “Don’t it always seem to go, that you don’t know what you’ve got till it’s gone…” zong Joni Mitchell en was het ook hier niet zo? Gelukkig was er een groepje collega’s dat op tijd bedacht dat actie geboden was om 7 voor 1 te redden van een wisse 
ondergang. Drie van hen, Jos Diesveld, Gerlof Bottema en Willem van der Vegt, wierpen zich op als primi inter pares om het rooster bij te houden en de bijdragen via sharenet en het grote scherm bij het Heim de wereld in te sturen. Gelukkig maar.
Waarom eigenlijk? Zoveel mensen komen toch niet dagelijks naar het Heim voor de overdenking? En de mensen die er komen, dat zijn toch vaak dezelfden? En veel studenten en medewerkers die al jarenlang resideren op Windesheim hebben toch nog nooit gehoord van 7 voor 1? Ja, dat klopt allemaal en als je 7 voor 1 langs het latje van kosten en baten zou leggen zou je wellicht kunnen concluderen dat het niet de moeite waard is. Maar van sommige dingen in het leven is het onzinnig hun waarde in kosten en baten te willen uitdrukken. En 7 voor 1 is, volgens mij, zo’n ding.
Een collega had vorige week de beurt voor 7 voor 1 tijdens een les; een groot deel van haar klas besloot mee te gaan om te luisteren. Ze mailde dat de reacties opvallend positief waren; de studenten hadden het erg gewaardeerd. Ze hadden helemaal niet geweten dat dit bestond op Windesheim! De collega vroeg zich af of er niet meer ruchtbaarheid aan de 7 voor 1 gegeven zou moeten worden.
Dat lijkt me een goede zaak. Met het risico weer een beetje door te draven doe ik de volgende suggestie: Heel Windesheim krijgt een half uur pauze van 12.45 tot 13.15, we laten een minaret bouwen bovenop het Atrium en hangen daarin een kerkklok die elke 7 voor 1 aankondigt. En ter afsluiting een slag op een Tibetaanse klankschaal.
Monique Ratheiser
is docent Journalistiek
