Als broekie een revolutie binnenwandelen

Sander Dekker (23) kon zich als tweedejaars journalistiekstudent geen beter moment wensen om naar Armenië af te reizen voor een studietrip. Hij en zijn klasgenoten stonden middenin de massademonstraties die zich voltrokken in de hoofdstad Jerevan. Na tien jaar armoede en onderdrukking trad de premier van het land af, na meer dan elf dagen van massaal protest.

Een flinke klap op het centrale plein van Jerevan valt niet eens meer op. Een dag vol zoemende claxons, knetterende vuvuzela’s en gierend rubber van autobanden tekenen de 23ste april. Het is middernacht op een historische dag in Armenië en de rotonde van Republican Square is verworden tot een autorodeo, maar dan met normale personenauto’s zonder beschermingskooien.

Een zwarte Mercedes boort zich in volle vaart in een grijze BMW, maar geen haan die ernaar kraait. Een aangeslagen kind stapt van de achterbank van de zilveren auto. Met een verdwaasd gezicht stapt hij over de bumper die vijf seconden eerder nog aan de bolide vast zat. Het behelst de ethiek die heerst in de Armeense hoofdstad na het aftreden van de minister-president Serge Sarkisian: alles kan en alles mag.

Het was een instapmodel journalistiek bedrijven in het buitenland. De demonstraties in Jerevan en omstreken waren vreedzaam, de mensen wilden graag praten en ik heb mij geen moment onveilig gevoeld.

Het was oppositieleider Nikol Pashinian die het voortouw nam in deze geweldloze protesten. De boodschap aan de politie was dan ook: ‘Even if you hit us, we love you’. Elke dag weer trokken er duizenden mensen door de straten van de hoofdstad. We kregen van de docenten de kans om ons journalistieke hart op te halen middenin alle tumult die de stad teisterde. Gewapend met een fototoestel en een kladblok rende ik als kind in een snoepwinkel door de enorme menigte voor foto’s en interviews. Mensen waren euforisch, maar ook emotioneel: “Ik ben vader van twee kinderen, maar dit is de mooiste dag van mijn leven”, vertelt Nernes Tamazyan (28) over die historische 23 april. Iets wij ons in Nederland maar moeilijk kunnen voorstellen op dagen zoals 4 en 5 mei.

Bevrijdingsdag zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn. Elk jaar vraag ik mij af waarom ik het nu precies vier. Weet ik wat vrijheid is, of weet ik simpelweg niet beter? In Armenië heb ik echte vrijheid geboren zien worden. Tien jaar van onderdrukking en armoede onder de bevolking. De inwoners pikten het niet langer en lieten zien dat je gezamenlijk sterk kan staan.

Er is uiteraard nog veel politieke onzekerheid in het land, want op het moment van schrijven is er nog steeds geen nieuwe premier en is het onduidelijk wie het land nu bestuurt. Maar hoe onbelangrijk het kleine landje in de Kaukasus ook lijkt, een samenleving die moet vechten voor een betere toekomst verdient altijd een kans om gehoord te worden. Dat is waar je het als journalist allemaal voor doet.

Sander Dekker,
tweedejaars student journalistiek