Journalistiekstudent Daniël Joe Heemskerk zit liever in de bioscoop dan in een schoolbankje. Deze week bekeek hij: ‘Isle of Dogs’
In deze animatiefilm zijn alle honden van een Japanse stad naar een vuilniseiland verbannen, vanwege een hondenvirus. De rust van de honden wordt plotseling verstoord als er een vliegtuigje neerstort. Het neefje van de burgemeester komt zoeken naar zijn hondje Spots, de eerste bewoner van het eiland.
Het klinkt een beetje duister.
Wes Anderson, de maker van deze film, voegt wel vaker donkere randjes toe aan zijn films. Ook in Isle of Dogs: de gedeporteerde honden lijken naar het vluchtelingenprobleem te verwijzen en de burgemeester met zijn hatelijke taal lijkt op veel momenten op Donald Trump. Maar laat je hierdoor niet afschrikken, de film is op een prachtige manier gemaakt. Een film over een letterlijke underdog met veel humor, in een mooie stijl.
Deze animatiestijl zie je niet zo vaak.
Nee, klopt. De hele film is gedaan in stop-motion, een animatiestijl die ontzettend veel tijd kost. Juist daarom wordt het niet vaak gedaan, maar het werkt wel. Isle of Dogs krijgt hierdoor een charmante stijl, met wat houterige animaties. Dit zie je vooral in de wind die door de vachten van de honden waait. Door die eenvoud kun je je meer focussen op het prachtige verhaal.
Kijken?
Ja! De animatiestijl is niet voor iedereen weggelegd, maar het verhaal is heel erg mooi. Reken daar nog een enorm toffe sterrencast bij (onder anderen Jeff Goldblum, Bryan Cranston en Bill Murray) en je kwispelt bijna zelf van plezier.
