De laatste tijd heb ik een nieuwe verslaving: podcasts luisteren in de trein. Podcasts zijn audio-uitzendingen die ik luister via mijn telefoon. Het is iedere ochtend een beetje alsof ik deelneem aan een vijftig minuten durend college vlak voordat ik zelf les ga geven. Collega’s die mij op het station tegenkomen lopen het risico om al door mij onderwezen te worden tijdens het loopje van station 
naar school. Ze ontvangen gratis en voor niets een kleine samenvatting van het beluisterde. Vervolgens rek en strek ik mijn les zo dat ik de wijsheden van de Keniaanse schrijver Binyavanga Wainaina (google even) en NASA onderzoeker Natalie Batalha kan bespreken.
Wainaina schrijft prachtig kritische stukken over ontwikkelingshulp in Afrika (interessant perspectief voor hulpverleners) en Batalha vertelde hoe ze op school slecht was in natuurkunde maar toch werd gegrepen door sterren en planeten. En hoe de wetenschap haar een andere blik op de wereld heeft gegeven (een goede reden om te studeren).
Het leuke van podcasts luisteren is dat het in feite over alles kan gaan. Over zwarte gaten in het universum, over verslaafd zijn aan je telefoon (en hoe eraf te komen), kleine menselijke verhalen uit een wijk in Utrecht, over de dood.
Toen ik zelf studeerde vond ik het altijd jammer dat ik één studie van vier jaar moest doen. Waarom niet vier keer een jaar iets anders: één jaar psychologie, één jaar geschiedenis, één jaar letteren en tot slot een jaar filosofie. Nu ik zelf meeschrijf aan een beroepsopleiding begrijp ik heus wel dat je tijd nodig hebt om bekwaam te worden in het beroep en dat alle kennis en vaardigheden die daarvoor nodig zijn best proppen is in vier jaar. Maar desalniettemin…
In ieder geval voldoen de podcasts aan mijn behoefte om mijn wereld uit te breiden en ‘lessen’ te volgen over uiteenlopende thema’s. Heb ik zelf een fijne reistijd en mijn studenten af en toe iets nieuws te melden over iets anders dan motiverende gespreksvoering, maar over sterren enzo.
Paulien van den Burg is docent pedagogiek in Almere
