Onlangs op een feest zei een dame tegen mij: “Ik dacht dat geschiedenisleraren altijd van die saaie suffe mensen waren.” Tsja, moest ik dit nu als een compliment zien? Het bleek achteraf een wat mislukte versiertruc, maar desalniettemin leek een gevoel bevestigd dat ik al langere tijd had: het geschiedenisonderwijs, maar ook zeker het onderwijs in zijn geheel, kampt met een imagoprobleem.
In de media is het onderwijs vaak negatief in beeld. Wie kent de items over de hoge werkdruk en de stakingen in het primair onderwijs nou niet? Laat iedereen die bij het onderwijs betrokken is bij zichzelf een spiegel voorhouden en kijken welke bijdrage hij/zij kan leveren om bij te dragen aan een positief imago van het onderwijs.
En als dat imago beter is hoeven we ons op verjaardagen niet meer te verdedigen voor de lange schoolvakanties, de oppas die ouders vanwege de stakingen moesten regelen of dat de jeugd aan het ontsporen is. Nee dan gaat het over die positieve kant: het hart dat docenten voor hun vak hebben en de leerlingen motiveren, inspireren en begeleiden. Zodat de school voor iedere leerling een beetje als thuiskomen zal voelen.
Ik kan alleen maar hopen dat ik tegen die tijd niet echt ‘saai en suf’ ben.
Derk Buisman, derdejaars lerarenopleiding geschiedenis
Mooi stuk Derk! En absoluut mee eens.
Haha zo herkenbaar! Mooi stuk, helemaal mee eens!