Ik sta op een vrolijk versierde boot en wieg met mijn heupen op de warme klanken van één of andere zomerhit. In mijn ene hand een plastic bekertje met lauw Heinekenbier, in mijn andere hand een rood-oranje-geel-groen-blauw-paars vlaggetje. Ik kan nauwelijks verwerken wat er om mij heen gebeurt. Ik draai nog een rondje, mijn schoenen plakken aan het dek. De mensen op de kade lachen, zwaaien en dansen, vaak met enkel een strak zwembroekje of een weinig verhullend bikini-topje om hun lijf.
Achter mij vaart een boot met de mooiste dragqueens die ik ooit heb gezien, naast mij pakt een meisje haar vriendin bij haar t-shirt. Ze zoenen intiem en Amsterdam kijkt toe en juicht en klapt. Dit is liefde, dit is acceptatie, dit is Nederland. Het is 4 augustus, Amsterdam Pride. Over een maand vertrek ik naar Rusland. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?
In de trein naar huis besef ik opeens waarom iedereen vraagt wat ik in Rusland te zoeken heb. Het land waar journalisten zoals ik op mysterieuze wijze verdwijnen. Waar een jongen van zestien jaar een boete van 600 euro krijgt voor het verspreiden van drie plaatjes met ‘homo-propaganda’ op Facebook. Waar elk jaar weer wordt geprobeerd een pride te organiseren, die elk jaar weer wordt verboden en met veel geweld uit elkaar wordt getrokken. Love = Love, maar niet in Rusland.
Toch wilde ik naar Moskou, aangetrokken door de rijke geschiedenis en de journalistieke relevantie. Een half jaar journalistiek studeren aan de Lomonosov Moscow State University. De Russische taal leren en veel nieuwe mensen ontmoeten. Een deel van mij zou het liefst vandaag nog op het vliegtuig stappen, maar stiekem ben ik ook een beetje bang. Voor het eerst in mijn leven heb ik geen idee hoe mijn leven eruitziet over een paar weken. Zal ik heimwee krijgen? Mijn ouders missen, of mijn lieve hondje? Dat zijn zorgen voor later. Zoals mijn vader altijd zegt: “Het komt wel goed, en als het niet goed komt, dan komt het ook wel weer goed.”
En dus pak ik mijn koffer vol met truien, warme sokken en foto’s van familie en vrienden. De regenbogen blijven in de kast. Tot over een half jaar, mijn lieve, tolerante Nederland, tot ziens!
Melissa Wijnja is vierdejaars journalistiek en studeert dit semester in Moskou. Eens in de drie weken doet ze verslag van haar belevenissen.
Sterkte Melissa
Je zal overal waar je komt andere normen en waarden vinden maar ik weet van verschillende mensen dat de mensen daar aardig en gastvrij zijn en wees ondertussen blij dat je hier kan zijn wie je bent, heel veel plezier dat liefs van oma
Maak er iets moois van, Melissa!! En doe een beetje voorzichtig…
Ben trots op je om wie je bent en wat je uitstraalt. Maar verrotte bezorgd…voor mij kan dit half jaar niet snel genoeg omgaan. Maar wens voor jou dat je je punt op een veilige manier kan maken. Xx love youxx
Ik vind je vet stoer Melissa! We hebben allemaal een mening over Rusland, maar jij gaat er heen en het ervaren, jij durft! Ik wens je het allerbeste, pas heel goed op jezelf, maar het komt vast goed!