De pepernoten liggen sinds vorige week weer in de winkel. Mijn moestuin droogt langzaam uit en ik gebruik heel veel water om de laatste tomaatjes nog een kleur te geven. En de allerlaatste vakantiefoto’s staan nu op Instagram met de hashtags #regram, #sunshine, #thosesummerdays. We moeten er toch echt aan geloven, de zomer loopt op zijn einde. Of háár einde: zoiets prachtigs moet toch wel vrouwelijk zijn?
Ik kan maar moeilijk afscheid nemen. De zon heeft ons de afgelopen weken, wat zeg ik: maanden, flink verwend. Mijn benen die normaal gesproken ziekelijk wit blijven, hebben een kleurtje gekregen. Al vóórdat ik op vakantie ging naar het buitenland. Een dagje strand was eerder de regel dan de uitzondering. Een dagje strand afzeggen omdat het keihard plensde? No way José. Niet deze zomer.
En toch zijn er mensen die super enthousiast worden van een naderende regenbui, vallende bruine herfstblaadjes en het dragen van kleding in verschillende laagjes. Dat het fijn is dat je straks weer legaal mag netflixen, onder een kleedje en met een lading comfortfood (want niemand behalve je vriend of vriendin ziet je toch naakt en die moeten gewoon van je houden, met of zonder flapperende vetribbels), dat snap ik. Maar blij en ondankbaar de zomer wegwuiven omdat je dan geen jurkjes of korte broeken meer hoeft te dragen en je liever met een neon fleecetrui de deur uitgaat, dat snap ik niet.
Ik ben Michelle en ik heb een probleem. Ik hou niet van #newbeginnings. Een nieuw begin betekent dat er ook iets eindigt. En het einde van de zomer betekent een einde aan zoveel dingen: terrasjes, vrolijke mensen op straat, meer tijd voor je familie en vrienden, watermeloen. Voorál de watermeloen. We moeten weer aan het werk, naar school en onszelf opnieuw bewijzen. Het liefst plaats ik een hopeloze foto op instagram met hashtags als #newbeginnings #veryafraid om mijn lotgenoten te vinden. Maar zoals een wijze Borsato ooit zei: afscheid nemen bestaat niet. Hij had het vast over de zomer.
Michelle van der Molen
oud-student journalistiek
