‘Als ik stress heb, praat ik met mijn egel’

Vier Windesheimstudenten vertellen over hun beste maatjes.

‘Even aaien of knuffelen, dat geeft rust’
Balu is net een klein kind. Als ik met haar in een vreemde omgeving kom dan gaat ze letterlijk op mijn schoenen staan. Het is wel te vergelijken met een kleuter die voor het eerst naar school gaat en haar mama niet wil loslaten. Maar juist omdat het zo’n zielig klein hondje is, wil ik graag voor haar zorgen.

Ze heeft een cirkeltje opgebouwd met mensen die ze leuk vindt, daarin zitten bijvoorbeeld ons gezin, mijn vriend en mijn vriendinnen. Voor vreemde honden en mensen buiten het cirkeltje is ze bang. Dit komt met name door haar verleden op straat. Wij, ons gezin, wilden namelijk graag een zwerfhond, zodat je zo’n arme dier een fijn thuis kan bieden. Via een asiel met buitenlandse hondjes vonden we Balu, een zwerfhondje uit Turkije.

Balu heeft een heel lief en mooi karakter. Ze is rustig, ze sloopt niks, ze luistert en je kan haar makkelijk alleen laten. In drukke tentamenperiodes neem ik tijdens het leren pauze en dan ga ik bij haar zitten. Even aaien of knuffelen, dat geeft rust. Het is gewoon een heel makkelijke hond. Ze heeft eigenlijk geen nare trekjes. En mocht ze toch iets stouts doen en ik corrigeert haar, dan doet ze het daarna nooit weer.
Mirjam Schoeber (20)
vierdejaars docentenopleiding Gezondheidszorg en Welzijn

‘Dankzij Lulu is het huis minder leeg’
“Dankzij mijn kat Lulu is het huis een stuk minder leeg. Ik woon namelijk op mezelf en dan kun je best alleen zijn. Met haar in huis is er altijd iemand om me heen die ik aandacht kan geven.

Ik heb Lulu geadopteerd. Ik ben bij verschillende boerderijen langs geweest om een kat te vinden en uiteindelijk heb ik de liefste uitgekozen. Ze is speels, actief en niet bang voor mensen. Verder vind ik haar echt mooi. Lulu is een schildpadkat met drie kleuren: zwart, rood en wit.

Voor een kat is ze best aanhankelijk. Als ik bijvoorbeeld een hele dag weg ben geweest, zit ze op mij te wachten als ik thuiskom. Dan komt ze altijd even ‘hoi’ zeggen. Maar daarna gaat ze wel weer gewoon verder met waar ze mee bezig was.

Ik voel dat Lulu mij vertrouwt. Als ik haar oppak blijft ze rustig in mijn armen liggen. Wanneer een vriend dit probeert, springt ze vrij snel weer weg.”
Geert-Jan van Overmeeren (24)
derdejaars accountancy

Compleet onverwacht is Snowey op 30 september overleden.

‘Snowey geeft me kusjes’
“Als ik thuiskom staat Snowey voor de deur te wachten, zo blij is ze om me te zien. ’s Ochtends hetzelfde verhaal: als mijn wekker gaat, komt ze bij me op bed en geeft ze me kusjes.

Dwergkonijnen zijn veel aanhankelijker dan bijvoorbeeld katten. Die doen gewoon hun eigen ding, terwijl konijnen veel meer zijn gefocust op mensen. Een dwergkonijn heeft wel wat weg van een hond qua loyaliteit, met het voordeel dat je een konijn niet drie keer per dag uit hoeft te laten.

Katten en honden hebben ook minder emoties dan een konijn. Je kan aan Snowey zien als ze blij, boos of verdrietig is. Als ze blij is rent ze rondjes en springt ze, als ze boos is tikt ze met haar achterpoot en negeert ze me. Als Snowey zich heel erg terugtrekt, weet ik dat ze verdrietig is.

Vorig jaar had ik een moeilijke tijd en zat ik niet lekker in mijn vel. Snowey pikte dat op. Dan kwam ze naar me toe en kon ik met haar knuffelen. Daar werd ik rustig van. Ik had ook niet altijd zin om uit m’n bed te komen. Maar als er dan zo’n vrolijk konijntje op je bed springt omdat ze wil eten, word je eigenlijk gedwongen om toch uit bed te komen en haar te gaan voeren.”
Thessa de Ruiter (23)
tweedejaars bouwkunde

‘Hij zit regelmatig op mijn nek’
“Mijn baardagaam Windingo zit regelmatig op mijn nek, dat vindt ‘ie fijn. Dat is ook een teken dat hij me vertrouwt. Als Windingo je niet vertrouwt laat hij dat wel merken, dan maakt ‘ie zijn baard zwart en blaast hij zichzelf op om groter te lijken. Bij mij doet hij dat niet, maar wel als een vreemdeling z’n hand in zijn terrarium steekt.

Ik ben ooit begonnen met een opleiding dierenverzorging, zo kwam ik in aanraking met reptielen en heb ik ook de baardagaam leren kennen. Ik vond het meteen leuke dieren en wilde er zelf ook wel één.

Met Windingo kan ik wel knuffelen, maar niet al te lang. Ik mag hem namelijk maar eventjes uit zijn terrarium halen, want baardagamen mogen nou eenmaal niet te lang buiten hun verblijf komen.

Ik word rustig van mijn baardagaam. Toen ik een paar jaar geleden een moeilijke tijd had zorgde hij ervoor dat ik rustig bleef. Als hij op mijn nek zit kan ik geen gekke dingen gaan doen, dan moet ik kalm blijven. Verder voel ik me verantwoordelijk voor hem, daarom kan ik sowieso niet wild of gek gaan lopen doen waar hij bij is.”
Paula Siekman (29)
eerstejaars docentenopleiding Engels

‘Ik heb het gevoel dat ze echt luistert’
“Babes vond mij eerst erg eng, maar hoe meer ik haar vasthoud en tegen haar praat, hoe meer ze me gaat herkennen. Ze durft ook steeds meer in mijn bijzijn. In plaats van dat ze in haar bolletje kruipt gaat ze rondlopen op mijn bed. Voor mijn vriend is ze nog wel bang. Als hij binnenkomt gaat ze er gelijk vandoor.

Nu is het vertrouwen er en kan ik echt spreken van een band. In het begin zette ze bijvoorbeeld haar stekels uit als ik haar vastpakte, nu doet ze dat niet meer. Ze durft nu ook op mijn handen te liggen. Erg fijn, want haar buikje is heel zacht. Het idee dat een wild dier aan me went en mij herkent en vertrouwt, vind ik heel leuk.

Een witbuikegel is een rustgevend dier. Als ik veel stress heb en ik vertel daarover aan mijn egel, gaat zij ook niet hyperventileren. Dus dan zou ik ook rustig moeten kunnen blijven, denk ik dan. Als ik tegen haar praat draait ze soms haar hoofd naar me toe en staart ze me aan. Ik heb dan af en toe het gevoel dat ze ook echt luistert. En als ik klaar ben met praten gaat ze weer door met waar ze mee bezig was.

In mijn examenjaar heb ik veel aan mijn egel gehad. Toen had ik Babes trouwens nog niet, maar een andere witbuikegel. Als mijn moeder er niet was, of ik had iets wat ik niet met haar wilde bespreken, ging ik bij mijn egel zitten. Het klinkt misschien stom, maar ik ging dan tegen haar praten. Dat heeft mij heel erg geholpen.”
Nikki Zwart (18)
eerstejaars HBO-Rechten

Tekst: Wouter Luijken
Foto’s met Mirjam Schoeber en Nikki Zwart gemaakt door: Herman Engbers