Kleine kinderen willen heel graag groot zijn. Volwassen, want dan mag je alles lekker zelf bepalen. Welke kleren je aan wilt, waar je wilt gaan wonen, hoe je je centjes gaat verdienen. Die beroepskeuzes gingen bij mij vroeger van prinses, naar kapster, naar kleuterjuf, naar kinderarts. Schrijfster was nooit bij me opgekomen, ook al schreef ik schriftjes vol met zelfverzonnen verhalen. Dat ik, als ik twintig zou zijn, een huis, een man, kindjes en heel, héél veel centjes zou hebben, dat stond in ieder geval vast.
Allemaal leuk en aardig, volwassen willen zijn. Totdat je achttien wordt en er opeens een rekening van de zorgverzekeraar op je deurmat valt. Best een hoge rekening, voor iemand die nooit naar de dokter hoeft. Dat je ook zorgtoeslag krijgt (wat het maandelijks te betalen bedrag aanzienlijk kleiner maakt) ben je voor het gemak even vergeten. Want daar had je allang die nieuwe nikies van gekocht.
En nu, twenty-something, ben ik heilig gaan geloven in de quarterlife crisis, terwijl ik nog niet eens vijfentwintig ben. Volwassen worden en keuzes maken voor de rest van je leven is eigenlijk helemaal niet zo leuk. Het is zelfs een beetje eng. We rommelen maar wat aan, lijden massaal aan bindingsangst, keuzestress en hebben allemaal een burn-out door de druk van onze studie. Want het moet allemaal zo verdraaid perfect. Een leven zoals dat van de famous people op Instagram, met dure designerkleding en een hubbie met een modellenlijf aan je zijde. Het kan áltijd beter.
Vandaag ben ik schrijfster, maar over tien jaar misschien wel kleuterjuf. Mijn huis is niet groter dan een luxe garagebox en ik heb niet héél véél centjes. Laat staan kinderen (hell to the no). Natuurlijk kan het áltijd beter. Natuurlijk wil ik meer. Maar als ik me daarop blijf focussen, zijn die rimpelloze jaren zó voorbij en sta ik crèmes te smeren tot ik een ons weeg. Een perfect leven: hou toch op. Ik klooi wat aan en geniet van het leven, totdat ik verdwijn achter de geraniums in mijn incontinentie-luier. Wij ‘volwassenen’ blijven kleine kinderen, die elke dag weer leren hoe ze groter moeten zijn.
Michelle van der Molen
