Martin Jans: Ontmoetingen (1)

Pastor Martin Jans schrijft elke maand een column over zijn werk als studentenpastor.

Kloosterweekend

‘Zo, eindelijk, ik ben er.’ Ze klonk opgelucht toen ze haar rolkoffer over de drempel van het klooster getild had. De gastenbroeder had de zware deur opengedaan en keek haar aan met vriendelijke ogen. ‘Kom binnen, de rest zit hiernaast aan de koffie’. Hoewel ze zich lang van tevoren had aangemeld had ze eerst nog gewerkt, werk ging blijkbaar voor.

Ik vertelde haar wat ik de andere studenten al verteld had. Dat we mee zouden gaan doen met het dagritme van de monniken: vijf kerkdiensten op een dag. Dat zo’n dienst vooral veel stilte was, weinig muziek. Dat de monniken de teksten op een bijzondere manier zongen, teksten die ze al eeuwenlang gebruiken. Ze kon daaraan meedoen, maar gewoon zitten, kijken, luisteren mocht ook. Verder hadden we een programma met meditatie en het delen van inspiratie. Om echt in het klooster te zijn en niet door allemaal appjes afgeleid te worden kon ze haar mobiele telefoon bij mij inleveren. Ze had er zin in. Wilde ook naar de eerste viering op zaterdagochtend om half vijf: ‘Ik wil alles eruit halen wat erin zit’.

De volgende ochtend zag ik haar vroeg in de ochtend in de kapel. Ze zat achterin en keek naar de biddende monniken. In de lange stilte tijdens de viering bladerde ze onrustig door de gebedsboeken. Dat veranderde in de loop van het weekend. Ik merkte dat ze stiller werd en rustiger door de gang liep. Op haar eerste telefoonloze avond miste ze Netflix nog, maar dat was de volgende dag voorbij. Haar tijd vulde zich met wat er in het klooster gebeurde en de gesprekken met de andere studenten. Ze kende hen niet maar er ontstond een soort vertrouwen. Ze vertelde dat ze zich vaak opgejaagd voelde, dat ze zoveel wilde of ergens van binnen het gevoel had van alles te moeten. Het verraste haar dat ze niet de enige was.

Tijdens de afwas had een monnik aan haar gevraagd of ze wist waarom ze zich zo opgejaagd voelde. Ze vond dat een lastige vraag en had niet direct een antwoord gehad. Ze hadden er over gesproken en ze vond het bijzonder dat hij met zoveel aandacht naar haar luisterde, meer dan haar ouders of vrienden dat deden. Op zondagmiddag namen we afscheid. Ik vroeg haar wat ze mee wilde nemen uit het klooster. Twee woorden’, zei ze, ‘aandacht en eenvoud’. Daarna zocht ze in de stapel op tafel haar telefoon en deed hem aan. Toen ze wegliep hoorde ik het gepiep van alle gemiste berichten.

Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle