Het is woensdagochtend en ik sta met mijn zoon van elf op het marktplein. Voor mij staat een mevrouw die Tupperware verkoopt – van die bakjes met deksels die niet kunnen lekken en waarin de sla en soep eeuwig houdbaar zijn. Ik houd van Tupperware, niet vanwege de degelijkheid, maar vanwege mijn drang tot ordening. Ik ben nogal chaotisch en het idee dat je leven geordend kan worden door gebruik te maken van hemelsblauwe bakjes van groot naar klein geeft mij hoop voor de toekomst.
Mijn zoon, die vandaag ook vrij is, kijkt liefdevol en verlangend naar de drinkflesjes in de vorm van een hond, een haas en een vos. De Tupperware-mevrouw bekijkt mijn zoon, maar niet zo liefdevol en al helemaal niet verlangend. Als mijn zoon tegen mij zegt:’ mam, mag ik er zo één?’, grijpt ze in. ‘Jongeman, dat zijn flesjes voor hele kleine kinderen. Deze zijn niet voor jou – straks word je nog uitgelachen op school!’. Mijn zoon trekt zich er niks van aan en haalt zijn schouders op. Hij vraagt wat ze kosten. ‘Hoe oud ben je??’, vraagt de vrouw en ze herhaalt nog een keer dat het écht flesjes voor kleine kinderen zijn. Mijn zoon heeft er genoeg van en loopt vast door naar de volgende kraam.
De vrouw lacht naar mij – alsof een groot gevaar is afgewend. En ik denk aan mijn college waarin ik pasgeleden aan studenten heb uitgelegd dat 11-jarigen die de puberteit in gaan positieve bevestiging nodig hebben van volwassenen – dat het goed is zoals je bent. Dat de ene elfjarige is de andere niet. Mijn zoon van elf fietst elke dag bijna 10 km zelfstandig naar school, smeert al vijf jaar zijn eigen brood, lost zijn eigen ruzies op. Hij knuffelt ook iedere dag zijn knuffels en stopt nog regelmatig zijn pop even in.
Ik koop het flesje niet. Niet omdat de mevrouw in mijn ogen geen gelijk heeft, maar omdat we thuis al genoeg flesjes hebben. Met Minions erop, van die maffe gele wezens en allemaal net even iets anders.
Paulien van den Burg
is docent pedagogiek in Almere
