‘Nu mijn trauma nog aanpakken’

Studente Hilde woog nog maar 32 kilo

16 jaar was ze, toen Hilde Houweling anorexia begon te ontwikkelen. Een jarenlange strijd volgde. De nu 22-jarige studente begint inmiddels langzaam weer een normaal leven te leiden. Maar hoe doe je dat na een eetstoornis?

Sinds september studeert Hilde Social Work op Windesheim. Die studie heeft ze gekozen met een reden. “Later wil ik als ervaringsdeskundige mensen helpen die anorexia hebben. Dat is mijn droom. Maar genezen staat nu op één.”

Want hoewel Hilde aardig op weg is, is er nog een hoop werk aan de winkel. “Mensen denken dat het beter met me gaat, nu ik op een gezond gewicht zit en ze aan mijn uiterlijk niet meer kunnen zien dat ik anorexia heb. Maar ik kan nog niet vrij leven. Om écht van de anorexia af te komen moet ik mijn trauma aanpakken. En dat is doodeng.”

Misbruik door trainer
Want Hildes eetstoornis ontwikkelde zich na een heftige periode. “Toen ik een jaar of tien was, begon ik met hockeyen. Al snel ontstond bij mij de droom om in het Nederlandse hockeyelftal te komen. Mijn trainer gaf me het vertrouwen dat me dat kon lukken en was heel motiverend. Maar van mijn elfde tot mijn dertiende heeft hij me seksueel misbruikt. Jarenlang hield ik het geheim, bang dat niemand me zou geloven. Op mijn vijftiende vertelde ik het toch aan mijn ouders. Ik deed aangifte, maar mijn trainer ontkende alles. Daar heb ik veel last van gehad.”

Ondanks dat enorme trauma bleef Hilde hockeyen. “Mijn nieuwe trainer zei tegen de groep: als jullie een wat lager vetpercentage krijgen, presteer je beter. Ik wilde nog steeds graag in het Nederlands elftal komen, dus ik ging er helemaal voor. We begonnen allemaal een beetje op onze voeding te letten, maar de meeste meiden lieten dat na een paar weken weer los. Maar ik dacht: hier moet ik doorpakken. Daar begon mijn eetstoornis. De dieperliggende oorzaak daarvan was het misbruik. Over mijn trauma had ik geen controle; over mijn eten wel. Dat voelde goed.”

Haaruitval en pijnlijke botten
Toen Hilde 16 was, vertrok ze naar Barcelona. Daar kon ze bij een topclub hockeyen. “Dat mocht van mijn ouders, op voorwaarde dat ik op mijn eten zou letten. Ik was al druk bezig met afvallen en dat hadden ze door. Ik zei natuurlijk ja en amen tegen mijn ouders, maar tegelijkertijd voelde ik allang dat ik dit niet meer los kon laten. In Barcelona viel ik veel af. Op een gegeven moment kon ik niet meer: hockeyen lukte niet, ik viel tien keer per dag flauw, had enorm veel haaruitval en kon niet slapen omdat mijn botten pijn deden. Ook was ik supereenzaam. Toen haalden mijn ouders me naar huis.”

Terug in Nederland werd voor het eerst, door een kinderarts, uitgesproken dat Hilde anorexia had. Zelf ontkende ze dat nog heel lang. “Ik voelde me sterk in mijn eetstoornis. Toch merkte ik op een gegeven moment dat het me over nam. Ik had geen keuze meer. Ik kwam in een kliniek terecht en ging ook naar Portugal voor een behandeling. Op mijn dieptepunt woog ik nog maar 32 kilo. Mijn hartslag was 34. Er volgden jaren van behandeling en therapie. Afgelopen januari tot april ben ik opgenomen in een kliniek in Amsterdam, waar ik heb gewerkt aan mijn gewichtsherstel.”

Geen dubbelleven
Over haar leven met een eetstoornis schreef Hilde een boek. Ook werd ze gevolgd door de tv-serie Het Voedselgevecht. “Aan het boek begon ik drie jaar geleden al. Door te schrijven zette ik mijn gevoelens op een rij. Dat werkte therapeutisch. Na een tijd kwam de droom om het uit te geven als boek, om mensen te laten zien hoe een eetstoornis werkelijk is. Dat er altijd onderliggende problemen zijn.” Ook in de tv-serie stelt Hilde zich kwetsbaar op. “Dat voelt goed. Ik leef geen dubbelleven meer: iedereen weet het nu.”

Op haar boek, de tv-serie en de bijbehorende media-aandacht krijgt Hilde veel fijne reacties. “Ook van mensen die ik niet ken. Maar ik heb ook wel eens stomme opmerkingen gekregen. Dan zeiden mensen: je kunt toch gewoon eten? Maar als het zo makkelijk was, had ik mijn leven natuurlijk niet op het spel gezet.” Op Hildes opleiding zijn ze heel meedenkend. “Juist op Social Work leer je om je kwetsbaar op te stellen en begrip op te brengen voor een ander.”

Normaal leven
Nu Hilde weer studeert, heeft ze weer enigszins een normaal leven, net als andere mensen van haar leeftijd. “Ik begin weer in te zien dat het leven ook leuk kan zijn. Maar studeren kost me veel energie. En ik ben er nog lang niet: als ik met vriendinnen ergens wat ga drinken, wil ik het liefst iets met weinig calorieën. En van zomaar uit eten gaan raak ik in paniek. Het liefst doe ik gewoon met iedereen mee, maar die spontaniteit is er nog niet. Toch geloof ik in honderd procent herstel. Ik denk dat het mij gaat lukken.”

Hildes boek: Over Winnen
In haar boek ‘Over Winnen’ vertelt Hilde over haar jarenlange strijd tegen anorexia. Over haar droom om op hoog niveau te hockeyen, over het misbruik van haar trainer en het dwingende proces van een eetstoornis. Hilde omschrijft hoe ze op jonge leeftijd een paar jaar lang mentaal de weg kwijt was en hoe anorexia haar bijna fataal werd. Met dit boek wil ze laten zien dat er achter een eetstoornis heel andere problemen schuilgaan dan slechts niet willen eten.

Tekst: Silke Polhuijs
Foto: Gerben Rink