‘Eindelijk: ik word man’

Student Nica (18) is transgender

Al jarenlang wist hij: ik ben een meisje, maar zo voel ik me niet. Daarom hakte Nica Brüggeman (18) een jaar geleden de knoop door. Hij gaat het traject in om officieel man te worden. “Dit is het. Iedereen mag het weten. Als ze het via dit interview te weten komen: ook prima.”

Over een paar maanden is het zover. Dan begint het traject waarin Nica, eerstejaars HBO-Rechten, langzaamaan man wordt. “Ik wacht er al zó lang op. Toch zie ik er ook tegenop: ik heb het nog niet iedereen verteld. Mijn verdere familie en mijn collega’s weten het bijvoorbeeld nog niet. Maar het is tijd. Het is wat het is. Als mensen het via dit artikel te weten komen, scheelt me dat een hoop ongemakkelijke praatjes.”

Prinsessenjurken
Want Nica is er inmiddels heel zeker van: ondanks dat hij de geslachtskenmerken niet heeft, is hij eigenlijk een jongen. Nica wil daarom geen ‘zij’ meer genoemd worden. “Nee, ik ben een ‘hij’.” Dat besef kwam met de jaren. “Als klein kind was ik heel meisjesachtig. Ik droeg prinsessenjurken, speelde met barbies en mijn kleren waren roze. Er waren nog geen voortekenen dat ik me een jongen voelde. Maar langzamerhand begon ik dat gevoel wel te krijgen. Steeds vaker. En ik wist niet wat ik ermee moest. Op een gegeven moment was ik het zat. Ik besloot jongensachtige kleding te dragen en knipte mijn lange haar af. Omdat ik ook een relatie had met een meisje dachten mensen dat ik ‘gewoon pot’ was. Maar dat was het niet.”

Frustratie
Er was namelijk veel meer aan de hand: Nica voelde zich niet thuis in zijn lichaam. “Dat voelt ronduit kut. Wat mij betreft is het niet zo dat als je de geslachtskenmerken hebt van een vrouw, je ook vrouw bént. Die definitie klopt gewoon niet. Steeds als ik in de spiegel kijk, voel ik: dit klopt niet. Dat geeft elke ochtend weer frustratie. Ik heb veel last gehad van depressies. Gelukkig zijn er ook momenten dat mensen me al aanspreken met ‘meneer’. Ik zie er van mezelf al niet supervrouwelijk uit; ik heb een brede kaaklijn, weinig vrouwelijke vormen en ik kleed me dus mannelijk. Toch gebeurt het ook nog vaak dat mensen me als vrouw zien. Ik heb nou eenmaal nog geen baard en zware stem. Ik ben vaak verdrietig, omdat ik het liefst gewoon normaal had willen zijn. Gewoon, blij met mijn geslacht.”

Borsten weghalen
Iets meer dan een jaar geleden nam Nica het besluit om officieel man te worden. “Ik sta nu in een wachtrij van drie maanden. Eerst moet ik met wat mensen praten, die willen weten of ik het écht wil. Dat psychische gedeelte duurt ongeveer een halfjaar. Vervolgens beginnen de hormoonbehandelingen en uiteindelijk, een jaar later, is er een operatie. Ik laat mijn borsten weghalen, maar daar blijft het bij. Ik wil geen penis laten maken. Dat voelt wel wat incompleet, maar het is een heftige operatie, terwijl het resultaat niet eens heel mooi is. Daarnaast halen ze hiervoor huid van je arm af en dat blijft voor altijd een opvallend litteken. Ik heb geen zin om steeds het hele verhaal te moeten vertellen als iemand dat ziet. Zo’n aangezette penis zal ook nooit zo goed werken als een echte. Dan koop ik liever een hulpmiddel voor de seks en als opvulling in mijn broek.”

Dochter wordt zoon
Inmiddels weten Nica’s vriendinnen dat hij transgender is en ze leven erg met hem mee.
“Toen ik mijn studie begon, besloot ik om het ook een paar klasgenoten te vertellen. Ze reageerden heel relaxt, terwijl ze me nog nauwelijks kenden. Mijn ouders zijn er niet blij mee; ze vinden het heel moeilijk. Ze kunnen moeilijk afstappen van het idee dat ze straks geen dochter meer hebben, maar een zoon. Vooral mijn moeder vindt dat lastig; ze doet haar best wel, maar het lukt nog niet. Mijn vader is er makkelijker in. Hij zegt: je moet doen wat je gelukkig maakt, en wij moeten je accepteren. Ik hoop dat mijn moeder dat ook gaat inzien.”

Kwaliteit van leven
Als Nica straks eindelijk man is, zullen er veel praktische ongemakken wegvallen. “Ik kan niet wachten om in de zomer gewoon mijn T-shirt uit te trekken, en dat daar dan geen borsten zitten. Nu gebruik ik nog compressiekleding, maar dat is heel onpraktisch. Zonder die ongemakken zal de kwaliteit van mijn leven enorm omhoog gaan. Net als mijn mentale gesteldheid. Toch zullen al mijn mentale problemen nooit helemaal weggaan, want het feit blijft dat ik niet als jongen geboren ben en dat vind ik lastig. Het zal dus nog jaren duren voordat ik helemaal gelukkig ben. Maar al met al is het goed dat ik man word. Als ik het niet doe, weet ik niet of ik er over vijf jaar nog ben.”

Tekst: Silke Polhuijs
Foto: Jasper van Overbeek