Journalistiekstudent Daniël Joe Heemskerk zit liever in de bioscoop dan in een schoolbankje. Deze week bekeek hij:
Escape Room
Zes vreemden krijgen een uitnodiging om een exclusieve escaperoom te spelen. Ze moeten puzzels oplossen te kunnen ‘ontsnappen’, maar als snel blijkt dat er meer op het spel staat: hun eigen levens.
Moordlustige spellen. Dat hebben we vaker gehoord.
Escape Room is inderdaad de kindvriendelijke versie van Saw. In elke room wordt een hoofdpersoon vermoord, maar je ziet geen bloed. Dat is juist tof! Omdat de nadruk vooral wordt gelegd op de stress en de tijdsdruk waaronder de hoofdpersonen staan, en minder op de moorden, knalt de spanning van het scherm af de zaal in.
Ziet de film er zo goed uit?
Zeker! Net zoals in een echte escape room zitten de puzzels in de film ook vol met details. Elk onderdeel in de kamer kan een hint, puzzelstukje of aanwijzing zijn die de groep nodig heeft om te kunnen ontsnappen. Op sommige momenten zat ik zelf mee te puzzelen!
Van begin tot eind op puntje van je stoel?
De film blijft absoluut intens dankzij de afwisseling. Zo gaat de groep bijvoorbeeld van een kamer waar ze (spoiler alert!) levend kunnen verbranden naar een kamer waar ze kunnen doodvriezen. Hier en daar wordt zelfs een grapje gemaakt, zonder dat de spanning eronder lijdt. Kortom, de film is een visueel plaatje en je krijgt bijna zin om zelf mee te spelen. Ware het niet dat deze escape room dus uhm… dodelijk is.
