“Eet je broodkorsten, want van broodkorsten krijg je….?” Dikke borsten. Dat werd mij wijsgemaakt wanneer ik de korstjes weer eens liet staan. Werkte altijd, dikke borsten leek mij als kleuter al ideaal. Dan word je mooi gevonden, toch?
Ik hoor mijn moeder in mijn achterhoofd wanneer ik in één keer een zak chips leegvreet: “Zou je dat nu wel doen?” Het zit in de familie hè, aanleg voor wat extra vet.” De chips smaakt al lang niet meer, maar demonstratief lik ik zelfs de kruimels nog uit de bodem van de zak. Wie vertelt mij nou wat ik wel en niet kan eten? Af en toe zit mijn broek wat strakker en er zijn dagen dat ik baal van het bikiniweer omdat ik er absoluut geen één aan zou willen. Maar op de meeste dagen ben ik zeer tevreden met mijn ronde lichaam.
Totdat je de hypes weer om de oren vliegen. We zijn met z’n allen door de quinoa-periode heen gegaan. Havermout is allang geen exotisch hapje meer, maar een vereiste als je als gezond wilt worden beschouwd. Fotografeer je niet dagelijks een salade voor je instagramkanaal, dan hoor je er echt niet meer bij. En eet je vlees? Shame on you. Veganistisch zijn is het nieuwe aardappel, vlees en groente.
Van brood word je dik. Of ga je dood. Een portie chips mag alleen in het kommetje van je hand, één keer in de maand. Patat eet je misschien als je brak bent, maar kots je er daarna wel weer uit. Want stel je voor dat er een putje in je dijbeen bijkomt.
We moeten zoveel zijn. Doen alsof we een avocado en bietensap veel lekkerder vinden dan een hamburger en cola. We staan dagelijks op de weegschaal, het liefst als competitie met anderen. “Hoeveel ben jij afgevallen? Ik wel 345,678 gram.” Maar is dat echt waar je op je oude dag op terugkijkt? Met je glaasje havermelk in je hand? Ik geniet liever van de wijn, totdat mijn broeksknoop niet meer dicht kan. Proost op het genieten. En cheers op de borsten: in alle vormen en maten!
Michelle van der Molen
