‘Vind maar eens zo’n goede partner als hij’

Windesheimstudente Kristina verhuisde naar Italië voor haar danscarrière

Een studie op Windesheim combineert ze met een latindanscarrière in Bologna, Italië. En alsof dat nog niet genoeg gereis oplevert, vliegt Kristina Dejnega (21) ook nog regelmatig naar haar danspartner op Cyprus. “Je moet samen één geheel zijn.”

Het besef kwam voor Kristina toen een vriendin, die ook danst, naar Italië verhuisde. “In Nederland zijn er niet veel goede trainers. Dat is zonde, als je op een hoog niveau wil dansen. Toen mijn vriendin het hogerop zocht, zeiden mijn ouders: als jij dat ook wil, mag je die stap zetten. Wij helpen je. Ik studeerde al wel, maar ik wilde meer uit het dansen halen. Ik besefte dat ook ik de kans had om mijn droom achterna te gaan: groot worden met latindansen.”

En dat zorgt al een jaar lang voor een behoorlijk druk leven. Want ondertussen studeert Kristina nog steeds commerciële economie op Windesheim Flevoland. En dan is er nog Cyprus. “De latindanswereld is best klein en het vinden van een danspartner is moeilijk. Mijn trainer vond voor mij een partner op Cyprus: Andreas. We reizen vaak naar elkaar toe, wat best vermoeiend is, want er is geen directe vlucht. Maar ik doe het graag. Dankzij Andreas verbeter ik mezelf; dat is wel eens anders geweest. Met mijn vorige partner danste ik vijf jaar samen. Ik had ook nog eens een relatie met hem, wat het lastig maakte. Toen ik naar Bologna verhuisde, had hij die mogelijkheid niet. Uiteindelijk is het ook vanwege de lange afstand stukgelopen.”

Zeven uur per dag
Hoewel Kristina en haar danspartner niet altijd samen zijn, kan ze ook in haar eentje genoeg oefenen. “Elke maandag en woensdag krijg ik anderhalf uur les. Daarnaast doe ik elke ochtend twee uur fysieke voorbereiding: dan train ik bijvoorbeeld mijn snelheid, cardio of balans. ‘s Middags train ik drie uur alleen. Tussendoor lunch ik en rust ik uit, maar al met al ben ik zo’n zeven uur per dag bezig. Behalve op zondag, dan ben ik vrij. Zoveel alleen trainen is soms best eenzaam; met je partner dansen werkt een stuk motiverender. Maar Andreas kan nou eenmaal niet continu in Italië zijn. En ik kan ook niet constant naar Cyprus toe, omdat onze trainers daar niet zijn.”

Het vele trainen – alleen of samen – werpt zijn vruchten af, want eind mei doen Kristina en Andreas mee aan het Europees Kampioenschap latindansen. “Op Cyprus zijn we derde van het land geworden, dus we zullen zien hoe ver we op het EK komen. Het liefst word ik wereldkampioen, maar er is veel voor nodig om dat te bereiken.” Aan de trainers ligt het volgens Kristina in ieder geval niet. “Sara en Vincenzo zijn meerdere keren Italiaans Kampioen geweest. Sara is heel gefocust op techniek, terwijl Vincenzo meer let op de kunst van het dansen. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo snel kan draaien als Sara of zo’n charisma heeft als Vincenzo.”

Fysiek en close
Om steeds beter te worden, moeten Kristina en haar partner goed op elkaar zijn ingespeeld. “Dat vind ik mooi aan latindansen. De man leidt de vrouw, dus als de man de richting verandert, dan moet de vrouw dat aanvoelen. Je moet samen één geheel zijn. Koppels die lang samen dansen, dansen ook veel beter dan een koppel dat net gevormd is.” Toch zal die band tussen Kristina en Andreas niet leiden tot een relatie. “Ik weet nu dat het beter is om dansen en een relatie gescheiden te houden. Het is heel verleidelijk om het door elkaar te halen, omdat dansen zo fysiek en close is. Maar het brengt onnodig veel drama met zich mee. Als de training slecht gaat is het lastig om daarna leuk tegen elkaar te doen. En als je thuis ruzie hebt, lukt het trainen ook niet. Gelukkig is Andreas mijn type niet. Dat scheelt.”

Elke dag bellen
Naast dansen en studeren is er ook nog zoiets als een sociaal leven. Tussen de bedrijven door spreekt Kristina af met andere latindansers. “Ik leer hier veel mensen kennen die hetzelfde leven hebben. Het zijn dansers uit de hele wereld en we hebben veel contact. En ik woon samen met een dansvriendin in een appartement. Mijn vrienden in Nederland zie ik in de paar dagen dat ik in het land ben voor tentamens. Zij begrijpen wel dat ik druk ben. Hier in Italië mis ik mijn familie het meest, daarom bel ik ze elke dag.”

Tekst: Silke Polhuijs