Ik dacht vandaag aan haar, toen ik de nieuwe studenten op de campus zag. Ze zat met mij in hetzelfde mentorgroepje tijdens de introductieweek van onze studie in Wageningen. Zij, een vrolijke Twentse meid met heldere blauwe ogen en opgestoken haar. En ik. Afwachtend, tweehonderd kilometer van huis en voorzichtig begonnen aan mijn nieuwe leven als student. We hadden een klik, trokken samen op en kropen in die eerste dagen van onze studententijd dichter naar elkaar toe.
Op de derde avond van de introductieweek zaten we op een stenen muurtje in de avondzon dicht tegen elkaar aan. Ik was geen held in relaties maar ergens begon ik te vermoeden dat hier iets zou kunnen ontstaan. Natuurlijk paste ik op haar jas toen zij naar de wc moest, ik hield hem stevig vast. Toen ze terugkwam zag ik haar rode ogen. Ze zei niets, ging naast mij zitten en begon heel zachtjes te huilen. Op mijn vragende blik antwoordde ze een tijdje later: ‘ik mis mijn vriend’.
Het was een verwarrend begin van mijn studietijd. Met verwachtingen die zomaar waren begonnen en die snel weer in de prullenbak konden. Een studietijd die natuurlijk over veel meer gaat dan studiepunten, reflectieverslagen, rendement en deadlines. Terwijl de opleiding zich daarover druk maakt, ben jij als student aan het leven. En daarbij doe je een studie. Of je nu thuis woont of op een kamer van een paar vierkante meter.
Ik moest ontdekken hoe dat ging, met relaties. Viel en stond op. Net als al die andere dingen: ouders, wonen, koken. Vriendschappen. God ook – in mijn geval. Geld niet te vergeten. Alcohol. En plannen, wanneer moet ik beginnen met leren voor een tentamen, wanneer is een verslag goed genoeg, welke richting moet ik nu gaan doen… Soms liep alles een tijdje goed en dan kon het zomaar weer verwarrend zijn. Vaak vroeg ik me af hoe al die andere studenten dat deden. Maar ik heb het hen toen niet gevraagd.
Achteraf ontdekte ik dat de andere studenten en ik veel meer op elkaar leken dan we dachten. Dat iedereen verwarring kende. Soms dezelfde, soms een andere. En dat de meesten van ons dat vooral niet vertelden tegen anderen. Jammer, want we hadden veel van elkaar kunnen leren. Van wat misging, goed liep, of tegen welke dilemma’s we opliepen. Dat het gaat van vallen en opstaan. Het waren kansen geweest om te leren. Niet zozeer over onze studie, maar meer nog: over het leven.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle
