Van yoga moet ik scheten laten. Hijs mij in een superzachte yogapants en bijbehorend tanktopje en het voelt alsof ik thuis ben. Tel er een houding met de naam zonsopgang, zonsondergang of leeuwinnenwelpje bij op en de lucht ontsnapt mij spontaan uit het kleinste gaatje. In een zaal vol hippe medetwintigers, die lenig zijn als gesmolten boter. Dat kan mijn imago gewoon niet aan. Dat breekt.
Maar ik wil op een sport. Want op een sport gaan is populair. Het is gezond, je krijgt er energie van en je kunt het op je Instagram zetten. Je bezwete, maar toch perfect opgemaakte gezicht in een vierkant filter met als onderschrift ‘working out, so proud’. Dat wil ik ook. Maar niet in de sportschool. Want daar raak ik altijd met mezelf in de knoop. Ik ren als een bezwetene op de loopband, bang dat ik eraf val en ga door naar de fietsen. Tot het punt komt waar ik altijd vastloop: wat daarna te doen? Wat moet ik met al die apparaten? Wat doe ik op zo’n viezig rubberen matje?
Ik kan ook bij een team gaan. Op hockey of voetbal. Er een beetje op inrammen met mijn benen of een stick en gaan voor de beker. Met zijn allen naar de kroeg wanneer we weer gewonnen hebben. Of verloren. Het eindigt toch altijd in de kroeg. Matchende outfits, haren in de staart. Maar wat zet ik dan op Instagram? Al die biertjes zijn natuurlijk niet goed voor mijn vegan imago. Een biertje op basis van soja met een crèmelaagje van doperwt is nog niet uitgevonden.
Nee, dan maar op tennis. Een sport voor de elite. Ik koop zo’n kittig rokje, neonkleurig t-shirt en een bijpassende haarband. Ik schud mijn billen achteruit, houd mijn armen inclusief racket in de aanvalshouding en neem een pose aan. Hashtag ‘lekker bezig, derde keer deze week’. Om daarna op de bank te ploffen met mijn vette chipsvingers en de Tony Chocolonely binnen mijn gezichtsveld. Scheten laten voor het leven.
Michelle van der Molen
Ha ha, heel leuk stukje.