Ik moet zeggen, ik heb me best geamuseerd die eerste weken weer hier op Windesheim. Zo was ik getuige van een openingslunch waarbij de voorzitter van het CVB een klein lesgevend beginnersfoutje maakte; namelijk vertel nooit wat ‘kinderen zo dadelijk moeten doen’ als je uitleg nog niet helemaal klaar is. De gevolgen waren niet te overzien: docenten die elkaar direct opzochten om kleurenkaartcombinaties te maken, overleg en samenwerking alom, beweging, ruis, drukte en een voorzitter die probeerde boven al dit tumult zijn verhaal nog af te maken en vervolgens toch enigszins gedesillusioneerd afdroop en het podium overliet aan een jazzachtergrondzangeres. En dat terwijl de ‘kinderen’ zich stortten op de gratis hoodies die werden uitgegeven. Ik vraag u nu zich even voor te stellen hoe het er uitziet wanneer vierhonderd kinderen zich storten op één loket waar gratis artikelen worden uitgegeven en u snapt waarom ik mij heerlijk heb vermaakt die middag. Prachtig was het! Het was Holland op z’n smalst en op zijn best.
Overigens werden deze hoodies uitgedeeld door onze studenten, wat zullen die gedacht hebben van die stormloop, vroeg ik mij af? Zijn dit mijn rolmodellen, mijn voorbeelden die mij wegwijs moeten maken in de hedendaagse maatschappij om deze zelfde maatschappij vervolgens te verbeteren en te innoveren? Of waren de studenten misschien meer bezig met geld verdienen om zo het gat dat het afschaffen van de basisbeurs heeft geslagen een beetje te verkleinen? En zouden ze zich dan afvragen welke kwaliteitsvolle verbeteringen er in het HBO plaatsvinden met de gelden van de afschaffing van de basisbeurs?
Terug naar de hoodies.
Daar stond een enorme ‘W’ voorop, volgens mijn naaste collega de ‘W’ van WERKDRUK, zodat we elkaar niet alleen aan de vermoeide blikken kunnen herkennen maar ook kunnen zien dat we lotgenoten zijn en voortkomen uit hetzelfde nest. En ik moet zeggen, we maken elkaar behoorlijk gek, op het ongezonde af. Waarom eigenlijk? Laat de ‘W’ een geuzenlogo worden waarbij we voortdurend aandacht blijven vragen voor dat wat op papier misschien wel klopt maar in de praktijk niet altijd zo uitpakt en niet werkbaar is. Laat de ‘W’ van werkdruk vervormen tot de ‘W’ van warmte en wederkerigheid. Dat is namelijk waar het in de relatie tussen mensen om gaat en dat is een zeer belangrijke pijler van het onderwijs, heb ik mij laten vertellen.
Met een beetje dialoog en gezamenlijke doortastendheid kan het nog veel amusanter worden en dan mogen we echt weer. Daar heb ik pas zin in!
Biek Leissner, Calo.
Fijn Biek!