Dit een van de waargebeurde verhalen van Windesheimstudenten, opgetekend door medestudenten. Ze zijn verzameld in het kader van het project ‘Verhalenvertellers’, bedoeld om de discussie over diversiteit te stimuleren. Het project stond onder leiding van Gertjan Aalders en Floor van Renssen, van de lerarenopleiding Nederlands. Vijf van deze verhalen verschijnen op WIN online.
Een zomerse avond, die maar niet wil eindigen
Een jong meisje, afkomstig uit een traditioneel islamitisch gezin, ontvlucht na een heftige confrontatie met haar vader het gezin en probeert elders haar leven op te bouwen en verder te studeren. “Het ideaalbeeld dat mijn ouders van mij hebben, dat praktiserende islamitische meisje, met een hoofddoek en met andere ambities dan ik heb, dat ben ik niet en dat zal ik niet zijn. En ik zal het ook niet worden voor hen.”
Op een zomerse avond, het was zo rond de klok van negen, kwam ik thuis, liep de woonkamer binnen en zag mijn vader op de tweepersoonsbank zitten, zijn sluwe, vurige blik op mij gericht. Een paar meter ernaast stond mijn moeder, in tranen en met een radeloze blik in haar ogen. Wat was hier aan de hand? Ik had geen flauw idee. Toen zag ik op tafel een foto van mijn ex-vriend en mij liggen, hand in hand, ergens aan een van de grachten in Amsterdam. De witte scherven naast de foto moesten iets daarvoor een koffiekopje voorstellen, geloof ik. Wat mij verder is bijgebleven van die avond, is pijn. Niet eens doordat ik de vuisten van mijn vader nog voel branden op mijn lichaam. Niet doordat ik uren ben uitgescholden voor ‘schandaal’, ‘hoer’ of wat dan ook. Ik voel pijn omdat ik niet word geaccepteerd zoals ik ben door mijn eigen ouders. Ik kan niet zijn wie ik wil zijn in het bijzijn van mijn ouders.
Rond mijn zestiende levensjaar begon ik mij af te vragen waar ik eigenlijk in geloof. Waarom ging ik eigenlijk naar de moskee, voor wie bad ik eigenlijk, waarom hoorde ik een weerspiegeling te zijn van de cultuur waarin ik ben opgegroeid, dat soort vragen. Tegelijkertijd begon ik interesse te tonen voor jongens, gemengde feestjes, alcohol en seks. Met wie moest ik het hier überhaupt over hebben? Thuis is het taboe om ook maar íets los te laten over een jongen die ik leuk vind, of toestemming te vragen om een avondje uit te gaan met mijn vriendinnen. Het kan gewoon niet. Ik hoef het niet in mijn hoofd te halen om over deze onderwerpen te praten. Het hóórt gewoonweg niet.
Ik heb eigenlijk geen idee wat thuis is. Niet omdat ik geen dak boven mijn hoofd heb, gelukkig wel. Ik heb geen idee omdat ik nergens ooit dat thuisgevoel ervaren heb. Naar mijn idee hoort een ‘thuis’ warm te zijn zonder dat daar de zon voor hoeft te schijnen. Een plek waar je kunt zeggen wat je denkt en voelt. Waar je ouders interesse hebben in het verloop van jouw dag en een gesprek met je willen aangaan.
Daarentegen liep ik iedere dag weer tegen de teleurgestelde blikken van mijn vader of moeder aan, omdat ik weer eens een ‘strakke’ spijkerbroek droeg en moeite deed voor een make-upje. Het ideaalbeeld dat mijn ouders van mij hebben, dat praktiserende islamitische meisje, met een hoofddoek en met andere ambities dan ik heb, dat ben ik niet en dat zal ik niet zijn. En ik zal het ook niet worden voor hen.
Dat mijn vader mij zo had mishandeld, was voor mij de druppel: ik wilde en kon niet meer met hem onder één dak leven. We spraken thuis al bijna niet meer met elkaar, maar na dit akkefietje was de sfeer helemaal ver te zoeken. Het enige wat mijn vader en ik deden, was elkaar ontwijken. At hij om 18:00 uur, dan zorgde ik er wel voor dat ik voor die tijd een bord mijn kamer in had gesmokkeld.
Ik ben de dagen erna gaan zoeken naar kamers, zo ver mogelijk van huis. Dat is me op korte termijn gelukt, een kamer in Utrecht. Ik heb toen alle papieren in orde gemaakt, mijn spullen ingepakt op een dag dat mijn ouders niet thuis waren en ben toen vertrokken. Tot mijn verbazing heb ik de eerste dagen na mijn vertrek niets van ze gehoord. Omdat ik nog liefde en waardering voel voor mam, besloot ik haar een brief te schrijven. Daarin heb ik proberen te beschrijven hoe gebroken ik eigenlijk ben en hoe zij, mijn eigen ouders notabene, daar grotendeels voor hebben gezorgd. Mijn moeder heeft mij na die brief meerdere malen opgebeld, tot op de dag van vandaag, maar op de een of andere manier lukt het mij niet om op te nemen.
Al die jaren dat ik heb moeten leven naar de wensen van mijn ouders, hield ik dat vol voor mama. Ik wilde haar niet kwijt: van binnen weet ik dat zij mij mijn geluk gunt, maar daar niet voor durft uit te komen. Het is raar, maar ergens ben ik bang dat ik weer terug zou willen. Ik mis haar enorm, maar tegelijkertijd wil ik niet geconfronteerd worden met wat zich heeft afgespeeld.
Ik geloof niet dat dit Islam is. Het gedrag van mijn ouders komt grotendeels voort uit de cultuur waarbinnen zij zijn opgegroeid, uit de ‘eer’ die zij moeten hooghouden. Een meisje dat zonder huwelijk een relatie aangaat omdat zij nou eenmaal ook gevoel heeft, maakt haar hele familie te schande, waardoor alle familieleden hun leven met een gebogen hoofd moeten voortzetten. Wat een broodje aap. Belachelijk.
Inmiddels woon ik een jaar in Utrecht en probeer ik mijn weg te vinden. Ik ben intens happy met mijn kamergenoten en de mensen om mij heen. En gaat het even niet, dan gooi ik mijn focus op de sportschool en zweet ik letterlijk al mijn pijn eruit, al is het voor even. Ik wil daarnaast gewoon mijn opleiding afmaken op Windesheim. Hier heb ik nou eenmaal ook geweldige mensen om mij heen waarvoor ik zo dankbaar ben.
Tot op de dag van vandaag heb ik geen contact gehad met mijn ouders. Die vaderfiguur hoef ik überhaupt niet meer te zien. Maar ik hoop mama weer een keer te kunnen knuffelen. Ik hou van haar.
Hoe was het om dit interview te doen?
Het interview betekende veel voor mij. Het is een thema waar we met z’n allen middenin staan en het is goed om hier over na te denken. Het interview ging wel anders dan hoe ik het bij de opleiding Journalistiek geleerd heb. Dit was veel intiemer. Ik herkende namelijk veel in het verhaal van de persoon die ik sprak, en dan ga je toch op een andere manier met elkaar praten. Dat je in het bijzijn van je ouders niet kunt zijn wie je wilt zijn en dat sommige onderwerpen binnen traditionele families worden gezien als taboe raakte me en enorm. Dat maakte het interviewen heftig.
Door dit project denk ik meer na over diversiteit. Iedereen is uniek en voegt zo iets toe aan de samenleving. Diversiteit kan sociaal, cultureel, economisch of etnisch zijn. Ik vond het multiculturele aspect heel interessant om me in te verdiepen. Ook mijn vader verhuisde vroeger van Turkije naar Nederland om te studeren en hij had destijds veel moeite met de studie en Nederlandse normen en waarden. Ik begrijp dat er mensen zijn die zich in Nederland buitengesloten voelen. Toch heb je dat voor een heel groot deel zelf in de hand, jezelf openstellen. Je kan in je eigen bubbel blijven maar je kunt er ook uitstappen en een plek zoeken in de maatschappij die bij je past.
De interviewer en de geïnterviewde willen om persoonlijke redenen anoniem blijven. De naam van de interviewer is bij de redactie bekend.
Er zijn 1 reacties op «Diversiteit 3: Een zomerse avond, die maar niet wil eindigen»