Diversiteit 4: ‘Kim heeft geleerd haar eigen keuzes te maken’

Student Nederlands Aron Gorter interviewde medestudent Kim van Windesheim over diversiteit. Het verhaal is onderdeel van het project Verhalenvertellers.

Aron (zie foto): “Dromen. Iedereen heeft ze. Elk klein meisje en elke kleine jongen wil brandweerman, dierenarts, astronaut, piloot, dolfijnentrainster, profvoetballer of paardrijdster worden. Loop groep 3 op een basisschool binnen en je hoort alle droomberoepen voorbijkomen. Zie het eens voor je, dat kleine meisje uit groep 3, Kim heet ze, die zegt: “Ik wil rechter worden!” Haar drijfveer? Een rechter in zo’n mooie, zwarte jurk op televisie. Geen vader of moeder die bij de rechtbank werkzaam is, geen rolmodel in een prentenboek, en ook geen vriendje of vriendinnetje dat haar op een idee heeft gebracht. Toch weet Kim het zeker: ik word later rechter!”

Kim heeft geleerd haar eigen keuzes te maken

Nu, pakweg 15 jaar later, loopt Kim over Windesheim, ze studeert de hbo-opleiding Rechten. Die passie voor de rechtbank is nooit weggegaan. Elke hbo-Rechtenstudent kent het vooroordeel wel, dat je goed moet kunnen leren om deze studie te kunnen doen. Maar Kim vindt zo’n vooroordeel helemaal niet vervelend. Ze is er zelfs wel blij mee: “Het geeft je toch een goed gevoel. Na alles wat er is gebeurd, zit ik wel op het hbo en studeer ik Rechten. Later word ik rechter. Daar mag ik best trots op zijn.”

De weg naar deze studie was voor Kim verre van gemakkelijk. In de eerste klas was er al veel ruzie tussen haar ouders. Dit beïnvloedde haar middelbareschooltijd enorm. Op dat moment zat ze op het vmbo, maar om rechter te kunnen worden, moest ze eerst naar de havo. De meeste docenten twijfelden eraan of Kim dat wel aankon, door alle ruzies. Op één na. Die bleef achter haar staan en slaagde erin zijn collega’s te overtuigen. Kim mocht naar de havo, een stapje dichterbij haar droom. Zo leek het tenminste.

Het gebeurde in december, vlak voor Sinterklaas. Kim zat in vijf havo, ze popelde om aan haar studie te beginnen, haar toekomst zag er rooskleurig uit. Kim logeerde gezellig bij haar opa en oma, want haar vader kwam vanwege een operatie net uit het ziekenhuis. Ze verheugde zich op een gezellige pakjesavond en daarna op de feestelijke kerstdagen.

De deurbel van haar opa en oma ging. Een hard en doordringend geluid. Kim: “Mijn moeder stond huilend op de stoep. Ze vertelde met horten en stoten dat ze ging scheiden van mijn vader. Toen ik dit hoorde, stortte mijn wereld in. Ik heb huilend in de gang gelegen, tot mijn oom me daar weghaalde.” Voor Kim en haar zusjes was de mededeling een donderslag bij heldere hemel. Een gezellige Sinterklaasavond en een sfeervolle kerst draaiden uit op een drama, een hel. “Ik had ineens een soort haatgevoel voor mijn moeder”, zegt Kim, “ Ze moest zo snel mogelijk uit huis, ze was een vreemde geworden.”

Kim koos bewust om bij haar vader te blijven

Kims moeder verliet inderdaad het huis. Haar zusjes gingen met haar mee, nog te jong om te kunnen kiezen bij wie ze wilden wonen. Kim koos er bewust voor om bij haar vader te blijven. De niet altijd even sterke band met haar vader verbeterde enorm. Hun onderlinge band werd hechter dan ooit, ook al zat hij met het idee dat híj de oorzaak van de scheiding was, een gedachte waar hij ontzettend veel last van had.

Kim kwam er achter dat haar moeder was vreemdgegaan. Dat veranderde de zaak radicaal. Ze stelde haar moeder in een whatsappje voor de keus: jij vertelt het vanavond aan papa of ik doe het. Haar vader liet diezelfde avond blijken dat hij iets vermoedde, waarop Kim haar vader zelf maar inlichtte, nog voor haar moeder dat had gedaan. 

Het feit dat haar moeder direct een nieuwe vriend had, was voor haar dan ook de laatste druppel: zij verbrak het contact met haar moeder. “Ik kende haar niet meer en zo wilde ik haar ook niet kennen. Tegelijkertijd miste ik de moeder die ik voorheen had en die alles voor haar kinderen over had. Nu koos ze een vreemde man boven ons”, aldus Kim. Ook sprak ze haar zusjes nauwelijks nog.

Een enorme afstand tussen wat ooit een hechte familie was

Er waren veel ruzies tussen Kim en haar twee zusjes die bij haar moeder in Groningen waren blijven wonen, terwijl zij bij haar vader in Friesland was ingetrokken. Haar jongste zusje voelde zich  schuldig tegenover Kim omdat ze níet voor haar vader had gekozen na alles wat hun moeder had geflikt. De afstand tussen wat ooit een hechte familie was, was zowel fysiek als mentaal enorm.

Dit gezinsdrama speelde zich af in de tijd dat Kim haar havodiploma moest gaan halen. Haar passie voor een functie bij de rechtbank, die dat kleine meisje ooit al had, was er nog steeds. Sterker nog: door alle gebeurtenissen, de nare gevoelens van haar vader, het missen van haar zusjes en haar moeder die overal mee weg leek te komen, werd haar gevoel voor oneerlijkheid en onrecht groter en groter: “Er zat een gevoel in mij, dat alle oneerlijkheid en onrechtvaardigheid weg moesten uit mijn leven.” Met des te meer ambitie zou ze de opleiding hbo Rechten gaan doen. Ze stortte zich volledig op haar examens. Hoe ze het deed, blijft een raadsel, maar ondanks de nare omstandigheden slaagde Kim voor haar havodiploma, met vlag en wimpel.

Kims moeder begon weer contact te zoeken, het contact herstelde zich langzaam maar zeker.  Kim bleef zeer terughoudend, maar ze praatten, mede door de betrokkenheid van haar opa en oma, toch weer een beetje met elkaar. Belangrijk voor het herstel was dat ze haar gevoelens van haat, liefde, verdriet, schuld en onmacht kon uiten. Kim: “De les die ik hieruit heb geleerd is dat je altijd eerlijk over je gevoelens moet praten en dat het belangrijk is om te kunnen praten met elkaar.” Pas toen Kim zelf een vriend kreeg, werd het contact weer echt goed.

Ervaringen inzetten om anderen te helpen

Kim is door alle ups en downs een krachtige persoonlijkheid geworden. Ze heeft geleerd haar eigen keuzes te maken, en wordt niet gehinderd door wat anderen denken of vinden. Ze put kracht uit zichzelf. Ze heeft heftige momenten meegemaakt, maar is er goed uitgekomen. Ambitieus als ze is, weet ze in de studie Rechten haar ervaringen in te zetten om over een paar jaar anderen te kunnen helpen, als rechter bij de rechtbank, in zo’n mooie zwarte jurk.

Aron over het interview:

“Toen ik begon aan dit project wist ik niet goed wat ik moest verwachten. Ik ging er blanco in. Ik vond de zoektocht naar een ‘geschikt’ persoon erg lastig. Ik dacht eerst dat iemand daadwerkelijk anders moest zijn, om divers te kunnen zijn. Na een paar mooie sessies van dit project kwam ik erachter dat dit totaal niet het geval is. Elk persoon is divers en iedereen heeft zijn eigen strijd, die lang niet altijd te zien is.

Daarom ging ik gewoon op zoek naar iemand die een ‘normaal’ leven leek te hebben, maar waar een verhaal achter zit. Ik kwam bij een vriendin van een klasgenoot uit. Toen ik haar verhaal voor het eerst hoorde, kreeg ik ontzettend veel bewondering voor haar positieve mindset bij zo’n zware studie en zo’n zware thuissituatie.

Dit project leverde mij veel inzichten op en ik heb mijn visie op het onderwijs en op de maatschappij in zijn geheel kunnen verbreden. Ik kijk nu niet meer in hokjes, als ik bijvoorbeeld kijk naar een klas of een groep. Dan zie ik niet meer een groep ‘normale’ mensen, maar een groep mensen die allemaal hun eigen verhaal hebben en hun eigen innerlijke strijd voeren. Dit is iets wat ik voor de rest van mijn leven kan meenemen.”