Cor Niks: De scharrelwindesheimer

Wanneer je, zoals ik, lid bent van de centrale medezeggenschap heb je vaak een voorsprong wat betreft beleidsveranderingen die Windesheim wil doorvoeren. Maar er zijn momenten dat ik, net als veel medewerkers, word overvallen door een onverwachte wijziging. In dit geval het introduceren van flexwerken op veel afdelingen op de hogeschool.

Nadat medewerkers mij hier op attendeerden, ben ik eens gaan kijken naar het gedrag van collega’s en studenten. Eén bijzonderheid viel me meteen op: er wordt in de gangen steeds meer gescharreld door docenten en studenten om een plekje te vinden waar men rustig kan werken. Ook valt op dat het steeds lastiger wordt om collega’s te vinden, die voorheen altijd op een vaste plek zaten.  

Wat is er aan de hand? Zijn we van een ‘3 sterren Beter Leven organisatie’, waar elke medewerker en student voldoende ruimte had om zijn taak te vervullen en waar je precies wist wanneer je een grapje kon maken met je collega’s op de kamer, teruggegaan naar een ‘2 sterren Beter Leven label’?

Waarbij een tweesterren rating aangeeft dat medewerker en student geen zekerheid meer hebben dat je collega’s en docenten op die plek kunt vinden waar ze altijd zaten. Iets wat vooral vervelend is wanneer een ingewikkeld vraagstuk snel en adequaat moet worden getackeld. Maar misschien nog wel even belangrijk, dat je de zekerheid had een juist ingestelde stoel en bureauhoogte te hebben.

Het tweesterren label is natuurlijk nog steeds goed, maar er wordt wel ingeleverd op je vaste plek en op je fijne persoonlijk ingestelde bureaustoel en -tafel die ineens ook door anderen wordt gebruikt. Ook is er minder leefruimte in het kantoor en is het wennen aan wisselende werkomgevingen. Een bijzondere bijkomstigheid is dat we ook met minder of geen kastruimte moeten dealen. Want ik stel me zo voor, dat bij een driesterren rating een full-timer een hele kast had en bij een tweesterren label is dat ineens één of maximaal twee planken in diezelfde kast. Uit betrouwbare bron weet ik dat er zelfs medewerkers zijn zonder een eigen plank of kast. Dat is dan vast een ‘1 ster Beter Leven medewerker’.

Natuurlijk zijn er onderzoeken die aangeven dat het hebben van flexibele werkplekken de uitvinding van de eeuw is. Het is goedkoper, je kunt gebouwen afstoten, ruimtes anders benutten, je komt collega’s tegen die je anders niet tegen komt enz. enz.

Maar er zijn net zoveel onderzoeken die aangeven dat de nadelen niet opwegen tegen de voordelen.  Waarbij wordt geconcludeerd dat bij een meer open kantoorarchitectuur, waar dus vooral flexplekken zijn, de menselijke reactie ontstaat om zich terug te trekken. Verder is het vermoeiender om telkens op een andere plek in het gebouw je eigen plekje voor de dag te vinden. Het leidt tot concentratieverlies en de vele onderbrekingen maken dat we minder effectief werken.

In het kader van onze strategische koers op Windesheim is het teruggaan van een driesterren organisatie naar een tweesterren organisatie een bijzondere keuze.

In de ondertitel van Windesheims logo staat ‘dichterbij jou’. Dat klopt aardig met het inkrimpen van de ruimte, maar niet bij het scharrelen van de docent en student die elkaar niet of moeilijker tegen komen in hetzelfde gebouw, omdat de docent net weer niet zit waar hij gisteren zat.

Maar laat ik het positief afsluiten, scharrelen leidde vroeger vaak tot prachtige liefdesrelaties. Of dat echter de bedoeling is?

Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de calo