Door het gebruik van de Engelse taal in het onderwijs, een kwestie die de gemoederen tegenwoordig flink bezighoudt, kunnen er weleens misverstanden ontstaan. Dat ondervond ik vroeger zelf ook op Windesheim. En ik was niet de enige. Tijdens de eerste voorlichtingsavonden, terwijl we met het nodige ontzag in de lokalen zaten, werden we doodgegooid met de termen ‘minor’ en ‘major’. We hadden we als eerstejaarsstudenten geen idee wat ze behelsden, of we haalden betekenissen door elkaar. We waren ook niet moedig genoeg om het te vragen. Niemand wilde dom overkomen, temeer doordat we in de verkeerde veronderstelling leefden dat anderen ze wél begrepen.
Later, toen ik eenmaal afgestudeerd was, heb ik vaker met deze kwestie geworsteld. Ik weet nog dat ik voor het eerst op een groot podium moest optreden. Er was een enorme line-up met allerlei grote namen – schrijvers en bands. Na mij was cabaretier Freek de Jonge en ‘Curtain Call’ zou afsluiten. Maar toen die laatste band aan de beurt was, raasden alle andere artiesten het podium op. ‘Ga mee, Eus,’ zei iemand van de organisatie. ‘Die Engelse band is aan de beurt, toch?’ Pas toen begreep ik dat ‘Curtain Call’ inhield dat alle artiesten naar het podium moesten voor een slotapplaus.
Maar ik heb iets gekkers meegemaakt: een tijdlang stonden op de kleedkamers van televisiepresentatoren hun namen geplakt: Eva Jinek, Jeroen Pauw, Paul Witteman en de onbekende mevrouw Edit Room. ‘Wie zou dat toch zijn?’ vroeg ik aan mijn beste vriend, die vaak meerijdt. ‘Geen idee. Misschien iemand van MAX of zo. Die zijn allemaal onbekend.’ ‘MAX zit niet in dit pand.’ ‘Dan weet ik het ook niet,’ antwoordde hij. ‘Het kan ook iemand van de NOS zijn.’
Een halfjaar later werd me gevraagd of ik even naar een filmpje wilde kijken, dat moest in de montagekamer gebeuren. Een redacteur liep vooruit, naar de kleedkamer van Edit Room, waar allerlei computers, schermen en servers stonden.
Dat was een belangrijke les. Als ik iets niet begreep, moest ik het gewoon vragen, of anders zelf onderzoeken. Het klinkt banaal, maar te vaak worden we gehinderd door schroom, die nergens voor nodig is. Ik weet inmiddels uit de praktijk dat mensen die eindeloos blijven graven uiteindelijk de meeste dingen bereiken. Dan kom je af en toe maar dom over.
