Vroeger verzamelde ik zeepjes. Een aapje, een zeester of een blauw dolfijntje. Met mijn wekelijkse zakgeld van vijftig cent ging ik naar de drogist voor een nieuw vriendje. Dat ze smolten doordat de letterbak waarin ik mijn verzameling tentoonstelde pal voor het raam stond, had ik toen nog niet door. Dat het stof dat langzaam neerdwarrelde op mijn verzameling er maar moeilijk afging, ook niet. Ik probeerde ze te poetsen, waardoor de figuurtjes steeds kleiner werden.
Na mijn zeepjesverzameling kwamen de stickers, snoeppapiertjes en flippo’s. Pokémon-kaarten, voetbalplaatjes of McDonalds-speeltjes. Je hoeft het maar te noemen of ik spaarde het. Mijn kamertje van tien vierkante meter stond vol rotzooi en een dagje opruimen met moeders eindigde altijd in een huilbui. Als ik even niet oplette werd er weer een verzameling Fruitella-papiertjes in de prullenbak gekieperd. Al die rotzooi, aldus mijn moeder over mijn levenswerk. Ik plakte ze snel in mijn schriften, voordat ze er weer met haar bulldozer aankwam.
Mijn verzamelwoede is in mijn studententijd verlegd naar lege wijnflessen, bioscoopkaartjes en afgedrukte Instafoto’s. Opruimgoeroe Marie Kondo zou een hartaanval krijgen bij de aanblik van dozen vol herinneringen die ik maar niet weg kan gooien.
Does it spark joy, zou Marie mij vragen over de plastic bakken vol oude kleding. De kleding niet, maar wel het eventuele geld dat ik er mee kan verdienen. Als ik het ooit online te koop aanbied. Mijn oude barbies? Daar kunnen mijn eventuele kinderen later mee spelen. En al die voor niks uitgeprinte bomen van dossiers die ik moest inleveren tijdens mijn studie journalistiek. Daar heb ik keihard voor gewerkt, dat doet toch pijn om zomaar in de papierbak te flikkeren.
Ik weet het, ik moet ontspullen. Voordat ik eindig als oud vrouwtje met een huis vol plukken kattenhaar, omdat ik de vloer niet meer kan schoonmaken door alle spullen. Het is tijd voor een grote voorjaarsschoonmaak. De oude poster van Jody Bernal kan ik niet eeuwig blijven bewaren. De zeepjes zijn beschimmeld, en de dossiers? De fik erin! Want op dit moment voel ik me als het blauwe dolfijntje in mijn oude letterbak: gekrompen en met veel te weinig leefruimte.
