Denkend aan de vijand, zie ik een deinende legermassa vanaf de horizon dichterbij komen. Ik zie de blauwe lucht, die aan stukken wordt gescheurd door een horde straaljagers en hoor een kakofonie van motoren, gillende mensen en sirenes, die alle subtiele geluiden in één klap omver blazen.
Nee, dan Corona. Het virus is met een gewone microscoop niet te zien – daarvoor heb je een elektronenmicroscoop nodig – en heb je het eenmaal in beeld, dan zie je een lief, klein kunstwerkje dat je zo aan de muur zou willen hangen. Het is bijna niet voor te stellen dat deze kleine donder regeringsleiders slapeloze nachten bezorgt en ons thuis houdt van school, werk en evenementen, maar toch is dat de realiteit waar we nu al ruim een week mee te maken hebben.
In het begin voelde ik nog een lichte verongelijktheid. Gaat mijn concert niet door? Nou, nou, wat een ingreep. Daarna keek ik dagelijks even naar het journaal en probeerde de realiteit van de nieuwe, onzichtbare vijand tot me door te laten dringen. Rob Trip, Matthijs van Nieuwkerk, premier Rutte. Iedereen herhaalde hetzelfde mantra: zo min mogelijk de deur uit, kantoren dicht, scholen dicht, vooral niet hamsteren en er samen het beste van maken. Inmiddels hebben alle medewerkers en studenten van Windesheim Almere ook de noodzakelijke metamorfose tot huismus ondergaan. Mijn collega’s van het Studiesuccescentrum zag ik dinsdagmorgen voor het eerst via Skype mijn huiskamer binnenkomen. Het duurde even voordat ze mij ook zagen, want tsja… hoe werkt dat programma ook alweer? Er is druk verkeer via de groepsapp en via Teams van Microsoft; een digitale tool die ik uit mezelf niet snel zou uitproberen, maar hee, best handig toch?
De ingesloten gewoonten zijn als platgereden weggetjes die nu noodgedwongen worden verlegd. Gaat het niet linksom, dan nu maar eens rechtsom. Wow, dat werkt dus ook! Als schrijfcoach zie en spreek ik normaal gesproken de studenten die ik begeleid. Nu bel ik ze en we mailen wat uitgebreider. Hoe minder we elkaar kunnen zien, hoe meer we elkaar moeten schrijven. Ha! Als dit verrekte virus niet zoveel doden tot gevolg had, zou je er bijna een complot van schrijfdocenten in kunnen zien. Want hoeveel nadelen het Coronavirus ook heeft, om te schrijven is dit natuurlijk een gouden tijd.
Sluit ik mijn ogen, dan zie ik het visioen van de deinende legermassa aan de horizon langzaamaan veranderen in een horde studenten die met vulpennen, laptops en stapels boeken naderbij komen. ‘Fantastisch boek gelezen!’ ‘Wat vind je van mijn gedichten?’ ‘Ik heb meteen maar twee scripties geschreven, want ik zat er zó lekker in!’
Judith van der Stelt is schrijfcoach en dyslexiespecialist bij het Studiesuccescentrum Almere
