De klok in de keuken heb ik een uur vooruit gezet, de zomertijd is begonnen. In onze tuin hoor ik vogels onbekommerd fluiten. Ook de zon komt ’s morgens gewoon op, draait langzaam over ons huis heen en verdwijnt ’s avonds weer uit beeld. Alsof er niets aan de hand is. De natuur gaat gewoon haar gang, maar wij niet.
Op bezoek bij mijn oude moeder maak ik de deurknoppen schoon om mogelijke Corona weg te poetsen. Als ik wegga, geen knuffel nu, maar zwaai ik op afstand terwijl ik me afvraag of dat virus vannacht misschien langs gaat komen. Ik woon in Friesland, daar lijkt Corona nu nog redelijk ver weg, maar het voelt als een stilte voor de storm.
Studenten spreek ik via Teams en Skype. Via de telefoon en Whatsapp. De een vertelt over een gevoel van vrijheid, rondhangen in de tuin en even geen druk. De ander ziet de muren in zijn kamer op zich afkomen, heeft nare gedachten die hij niet kan tegenhouden.
Het is voor iedereen anders. Ook hoe dichtbij die ziekte is. Sommigen hebben zieke familie, of kunnen niet naar een begrafenis van een dierbare. Anderen maken zich zorgen om hun eigen gezondheid, zijn kwetsbaar. Dan zijn er ook die werken in de zorg, met meer of minder bescherming. Krijg ik het? Aan wie geef ik het door?
Normaal zoek ik graag kloosters op. Daar kun je een tijdje vrijwillig in afzondering leven. De foto van dit raam met uitzicht op de kloostertuin maakte ik eerder dit jaar. Maar nu is die afzondering thuis en onvrijwillig. Ik mis de mensen buiten ons gezin die ik anders zo graag ontmoet. Het irriteert me dat we elkaar via de webcam niet in de ogen kunnen kijken.
Nu mijn ritmes zijn doorbroken en alles niet meer ‘normaal’ is, vraag ik me ook af wat zinnig en onzinnig is in wat ik gewoonlijk doe en laat. Antwoorden heb ik nog niet. Wel de vragen.
Hier in afzondering voel ik me vreemd genoeg heel sterk verbonden met anderen. Ik stuur een berichtje naar een vriendin die ik al heel lang niet meer heb gesproken. Ze reageert direct. We lachen eerst om iets wat we jaren geleden meemaakten, later vertelt ze over iets waar ze erg tegen opziet.
Ik ben ver weg, maar voel me dichtbij. In mijn onvrijwillige kloostercel steek ik voor haar een kaarsje aan.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle
