De praktijkweken in het buitenland van Journalistiek werden deze week definitief afgeblazen vanwege de Coronacrisis. Een harde domper voor studentverslaggever Maarten Kors en zijn medestudenten.
‘Da’s pech, buitenlandreisje weg’, dachten we vorige week toen Windesheim besloot onze studietrips te annuleren. Een harde domper, hoewel de meesten het wel zagen aankomen natuurlijk.
Het is in het tweede jaar van Journalistiek gebruikelijk dat studenten groepjes vormen en samen de wijde wereld intrekken om journalistiek producties te maken. We hadden dit semester twee klassen, één voor Europese bestemmingen en één voor de echte globetrotters. De voorbereidingen waren in volle gang. Van een bier-en-bockwurst reportages aan de Berlijnse muur tot interviews met boeddhistische monniken in Myanmar. Zelf zou ik met vijf klasgenoten naar Noord-Ierland gaan om de nasleep van de Brexit te onderzoeken. En ondertussen natuurlijk onze dorst te lessen met de nodige pints Guinness.
Mijn chronisch zieke moeder zag de bui al hangen. Toen het virus alleen Wuhan nog onveilig maakte, waarschuwde ze al dat ik ‘dat snoepreisje’ naar Ierland op mijn buik kon schrijven. In mei zitten de grenzen op slot, voorspelde de onheilsprofeet des huizes. Iemands pret bederven is een vak, maar je weet wat ze zeggen over moeders. Die hebben altijd gelijk, ook al hebben ze ongelijk. Ze drukte mij dan ook op het hart om nog geen tickets te boeken, want dat geld zou ik hoe dan ook kwijt zijn door de naderende ramp.
Ik zag de kans dat we gingen inderdaad met de dag kleiner worden. Ik was dan ook niet verbaasd toen onze ‘Belfast Broadcast’ niet doorging, shit happens. Maar ergens voelt het toch niet eerlijk dat vrienden de voorgaande jaren wél de kans kregen er samen op uit te trekken. Als vervangende opdracht maken wij nu een Coronadossier vanuit huis. Niet minder belangrijk, wel een stuk minder leuk nu je je buitenlandse bronnen hoogstens via Skype zult spreken.
Ook klasgenoot Iris baalt nog steeds heel erg. Diep in haar hart hart hoopte ze nog op een wonder dat haar reis toch door zou gaan. Ze zou met haar groepje naar IJsland gaan en wilde heel graag het Noorderlicht zien. Nu is Iris vooral bang ze het uitgegeven bedrag niet meer terugkrijgt. Toch een flinke smak geld voor een student.
Ons groepje kreeg vouchers van Easyjet om tot uiterlijk februari volgend jaar een andere vlucht te boeken. Maar van ons voornemen om later dit jaar alsnog voet op Ierse bodem te zetten, is nog weinig terechtgekomen. De vooruitzichten voor de zomervakantie zijn niet duidelijk vanwege de Coronacrisis. In het najaar willen de meesten van ons op stage. Zelfs de kerstvakantie in Ierland wordt een vraagteken: misschien duren de sociale isolatie-maatregelen wel zo lang dat we dan pas weer familie en vrienden kunnen bezoeken. En als het al doorgaat in december: de Cliffs of Moher zijn in de winter niet bepaald een favoriete bestemming.
Omdat ik goed naar mijn moeder luisterde bleef bij mij de schade beperkt tot de tegoedbon van de luchtvaartmaatschappij. Anderen die hun geld kwijt zijn hopen dat Windesheims college van bestuur misschien gemaakte kosten gaat vergoeden. Het voelt als een boek met een open einde. Wanneer we elkaar weer zien weet niemand, maar de verhalen zullen anders zijn.
Maarten Kors is tweedejaarsstudent Journalistiek
