Door de Corona-crisis krijgen ook de NT2-studenten van Windesheim alleen nog afstandsonderwijs. Maar dat is soms niet makkelijk voor vluchtelingstudenten met weinig digitale vaardigheden, schrijft Marjolein Rietveld in haar column.
Windesheim in Almere participeert in een onderwijs- en inburgeringsprogramma voor statushouders, voorbereidend op het MBO of HBO. Als coördinator van dit programma doe ik mijn werk sinds een paar weken op afstand vanwege de Corona-crisis.
‘Mijn docent, ik mis u’, met een hartje-emoticon erbij geschreven. Het is één van de vele berichten van onze studenten toen de deuren van het onderwijs dichtgingen. ‘Ja, ik mis jou ook!’, maar dan zonder hartje-emoticon. Afstandsonderwijs aan studenten die niet allemaal een laptop hebben en soms te weinig digitale vaardigheden bezitten, is wat je noemt een uitdaging.
Daarom besloot ons team om een deel van de studenten te voorzien van een pen-en-papier lespakket. We maakten er maar gelijk een goodie-bag van: met schrijfblok, pen, een stressbal, een chocoladereep en voor sommigen een uitleen-laptop. Mijn nieuwe functie als koeriersdienst ging van start!
Tijdens mijn tour langs de woningen van mijn studenten stap ik in de wereld van mensen met weinig geld. Soms zit er geen naamplaatje bij de voordeur, zijn de gordijnen dicht, is de deurbel kapot of de brievenbus al weken niet geleegd. Hier en daar staat een afvalemmer voor de voordeur die me nog meer ontmoedigt.
Ik weet natuurlijk dat vluchtelingen wantrouwend zijn. Maar na mijn gebons op de ramen, mijn geroep, de steentjes tegen de ramen op de hogere verdiepingen, vliegt dan toch de voordeur open met: “MIJN DOCENT!!!!, kom koffie doen gezellig!” Ja gezellig, maar helaas, in deze tijden van Corona doen we dat maar even niet.
De blijdschap om het persoonlijke contact ontroert me, maar ik schrik soms van de eenzaamheid die mij tegemoet schreeuwt. Daarom blijf ik bij iedereen even staan, een praatje over familie, school, laptops, Corona en de situatie in het land van herkomst. Ik probeer op 1,5 meter afstand mijn oprechte betrokkenheid over te brengen. We nemen in vrolijke stemming weer afscheid. Maar ik weet dat die stemming binnen de vier muren van een bedompte woning snel verdwijnt.
Afstandsonderwijs functioneert niet voor deze studenten. Wezenlijk contact tussen studenten onderling, hun docenten en begeleiders zorgt voor een klimaat van veiligheid en energie. Binnen zo’n klimaat kunnen ze leren. Daarbuiten níet.
Bij een student met een vluchtelingachtergrond moet je af en toe je hand op zijn of haar schouder kunnen leggen. Je wilt de student in de ogen kijken en zeggen: ‘Jij kan dit, jij bent slim, ik geloof in jou.’ Dát werkt en juist dat valt weg in tijden van Corona.
Maar we houden vol, natuurlijk! We bellen, skypen, appen, e-mailen en draaien desnoods weer een koeriersdienst. Want naast onze educatieve opdracht voelen wij in ons team ook sterk de moreel-ethische opdracht: deze mensen die hulp nodig hebben, daar staan we voor klaar.
Marjolein Rietveld is NT2-begeleider bij het studiesuccescentrum van Windesheim in Almere
