Een maand geleden klonk quarantine & chill zo verkeerd nog niet. Een zogenaamd ‘handen schud -verbod’. Elkaar begroeten doen we voortaan maar met een elleboog. Rutte deed het ons wel even voor. Gelegenheden waar niet langer meer dan honderd man waren toegestaan: de 101 dalmatiërs werden abrupt uit elkaar gehaald. Maar ook dit mocht niet lang baten. De horeca moesten hun deuren sluiten, gevolgd door de scholen, kinderopvang, culturele instellingen, fitnessclubs enzovoort. Je geplande concert en het weekendje weg daar kon je wel naar fluiten. Al snel werd social distancing in het leven geroepen, een begrip dat meer klonk als de naam van een nieuwe hit dan iets wat serieus genomen moest worden. Maar het werd toch echt thuiszitten, in quarantaine. Wat eerst leek op een ver van je bed show (letterlijk en figuurlijk), is nu realiteit.
De woorden van Grapperhaus dreunen nog na in mijn hoofd. ‘Alle samenkomsten en evenementen in Nederland tot 1 juni verboden’. De tragedie is nog maar net begonnen en nog lang niet voorbij. Een onzichtbare vijand is overal om ons heen en we zitten als ratten in de val. COVID-19 zet Nederland, net als de rest van de wereld, on hold. De tijd staat even helemaal stil.
Ouders zijn plotseling leraren, hotels worden intensive care-afdelingen, internet verbindt ons meer dan ooit tevoren, mijn moeder wordt grijs (of was ze dat al?) en ik kom op adem, net als de natuur. Alles is anders dan ‘normaal’. Een ander ritme. Ineens wordt de zorg verheven tot een volksheld (of was ze dat al?). Ik in ieder geval ervaar een sterk gevoel van saamhorigheid, iets wat ik lang niet zo intens gevoeld heb als nu. Mensen die massaal staan te klappen voor de vitale beroepsgroepen, artiesten die ons een hart onder de riem steken, livestreams die georganiseerd worden. ‘Als we gaan, dan gaan we met zijn allen’. Het staat lijnrecht tegenover de hamsteraars die huizen bouwen van wc-papier en groentepotten hebben om te kunnen overleven tot in ieder geval 2080.
Gebruik deze tijd om alles te doen waar je voorheen de tijd niet voor kon vinden. Want naast angst is er ineens tijd, ademruimte. Een kostbaar goed in dat nieuwe ritme. Ga creëren. Start een project, zoek een nieuwe (thuis)hobby, maak muziek, ga schrijven, schilderen, lees de boeken die al jaren stof liggen te vangen op je boekenplank. Even geen toevlucht meer zoeken in de gekte van ons zo ‘normale’ dagelijkse leven. Een perfecte gelegenheid om stil te staan dus, te reflecteren op je leven en tot nieuwe inzichten te komen. We maken geschiedenis in het Nu.
De situatie kunnen we niet veranderen, de manier waarop we ermee omgaan wel. We moeten er het beste van maken, en ja, dit moeten we samen – uiteraard op gepaste afstand – doen.
Felien is tweedejaars student Journalistiek
