Opeens moest al het onderwijs online. ‘Een revolutie in onderwijsland’ wordt het al genoemd. Maar hoe bevalt die nieuwe manier van les geven eigenlijk? En hoeveel van die online manier van werken blijft er straks, na de coronacrisis, hangen?
WIN sprak met Monique Ratheiser, docent levensbeschouwing aan verschillende opleidingen.
Wat heb je online zoal gedaan?
‘Ik heb online lesgegeven voor de vakken Visie op Diversiteit, intervisie bij de minor Diversiteit, Integratie bij de minor Zingeving voor Professionals, en Filosofie en Religie bij Journalistiek. Het loopt allemaal wel, iedereen stelt zich goed op. Het heeft ook zijn ontspannen kanten; gewoon in de thuisklof (oude trui en spijkerbroek) achter de computer duiken, even een thuisklusje tussendoor doen, de bizarre rust op straat en de wetenschap dat het ons allen betreft; het loslaten van wat er eigenlijk allemaal zou moeten en ontspannen in dat wat er wel en niet kan; best een hele heilzame oefening.
Wat zijn de lessen die je zelf meeneemt, de toekomst in?
Nou… ik loop stage als student geestelijke verzorging in een instelling voor psychiatrie en daar ben ik aan het leren hoe door te gaan in de zorg met in achtneming van de maatregelen. Dat ervaar ik als een grotere omschakeling dan het lessen door laten gaan. Wat ik als docent levensbeschouwing en aankomend geestelijk verzorger heel spannend vind is hoe mensen in alle verscheidenheid met deze situatie omgaan. Het surreële dat toch onze realiteit is geworden; het Hollywood script van een goedkope B-film, waar we ineens toch allemaal in zitten. Wat doet dit met ons? Welke impact gaat dit hebben op ons samenleven en hoe lang zou die impact gaan aanhouden? Dat soort vragen.
