Julia Onclin zit in het laatste jaar van de opleiding journalistiek dus dat betekent: afstuderen. Op zich al een hele klus, maar door de corona-crisis is het avontuur nog groter. In haar blogs vertelt ze hoe haar afstuderen vordert.
De zon schijnt volop, de temperaturen lopen op en het voelt steeds meer alsof het al vakantie is. Inmiddels is het eind mei en langzamerhand worden de coronamaatregelen iets teruggeschroefd. Zo gaat op 1 juni, de dag waarop ik 21 word, de horeca weer open. Iets waar iedereen denk ik naar uitkijkt, ook ik.
Laatste loodjes
Helaas is het voor mij nog geen tijd om de teugels te laten vieren en van het weer te genieten. Want terwijl vele gezinnen nu met hun auto’s in de file staan onderweg naar het strand, zit ik op mijn knusse, chaotische kamertje in het pittoreske Drenthe te ploeteren om mijn afstudeerproductie af te maken.
De laatste loodjes en dan is het klaar. Dan kan ik eindelijk weer een nacht echt slapen zonder dat het laatste waar ik aan denk voor ik in slaap val, en het eerste waar ik aan denk als ik wakker word, mijn afstudeerproductie is. Wat zou dat heerlijk zijn.
Vastberaden
Toch mag ik niet klagen, vind ik zelf. Hoewel ik eerst dacht dat afstuderen tijdens de coronacrisis een onmogelijke taak was, begint het er steeds meer op te lijken dat het me toch gaat lukken. En ja, het beperkt je enorm in wat je wel en niet kunt met betrekking tot je afstuderen, maar het leert je ook anders naar dingen kijken. Je wordt er creatief van, innovatief en vastberaden.
Je leert oplossingen bedenken voor problemen waar je nog niet eerder mee te maken hebt gehad. Ook leer je omgaan met de beperkingen en probeer je het meeste te halen uit de situatie. Zo werken mijn beide ouders in de zorg en is mijn vader ook nog eens longpatiënt. Aangezien ik nog thuis woon, was het voor mij geen optie om op pad te gaan. Zelfs niet voor de zogeheten 1,5-meter-interviews.
Via skype
Stel ik krijg toch te maken met iemand die het coronavirus bij zich draagt en ik neem het mee naar huis, naar mijn ouders, dan weet ik gewoon dat het niet goed gaat komen. Dat heb ik dan ook opgelost door alle interviews telefonisch en via skype te organiseren. Ik ben inmiddels een echte pro in lange-afstand-interviews geworden.
Toch wil ik niet te veel stilstaan bij de wat als-situaties, want daar wordt niemand gelukkig van. Liever kijk ik naar wat deze situatie me indirect gebracht heeft. Waar ik aan de ene kant met sommige mensen ineens helemaal geen contact meer heb, merk ik dat mijn band met anderen juist veel sterker is geworden. We zitten namelijk in hetzelfde schuitje en dan zoek je toch steun bij elkaar, maar ook afleiding als je er even doorheen zit.
Gezelschap
Ik heb het idee dat deze omstandigheden waarin we afstand van elkaar moeten houden, ervoor zorgen dat we met zijn allen op zoek gaan naar manieren om toch contact te kunnen hebben. Of dat dan om besprekingen met collega’s of skype-gesprekken met opa en oma gaat, we proberen allemaal in contact met elkaar te blijven. Dat vind ik persoonlijk iets moois en bijzonders, want het laat zien hoe we als mensen eigenlijk enorme gezelschapsgenieters zijn.
En wat betreft mijn afstuderen doe ik er alles aan om het voor elkaar te boksen. Inmiddels is mijn afstudeeronderzoek al ingeleverd en heb ik te horen gekregen dat dat sowieso een voldoende gaat zijn. Het grote spanningspunt is nu dus mijn afstudeerverhaal. De eerste versie van het verhaal is inmiddels af.
Nu resteert nog het verwerken van de feedback en het maken van het reflectie-onderdeel. Daarna is het in spanning afwachten tot ik op 18 juni naar Windesheim moet komen voor mijn afstudeerpresentatie en -gesprek. Dan weet ik of het me gelukt is en of ik in september dat felbegeerde papiertje in ontvangst kan nemen.
