Journalistiekstudent Yanick Vedder (27) roept iedereen op om een vuist te maken tegen racisme.
De afgelopen week waren er in verschillende landen, waaronder Frankrijk, Engeland, Duitsland, Australië en Nederland demonstraties. De reden hiervoor is de dood van George Floyd. Een donkere man uit Amerika die door politiegeweld om het leven kwam. In Amerika is het de zoveelste keer dat een donker persoon door politiegeweld om het leven is gekomen en er lijkt helaas geen verandering in te komen. Hierdoor liepen de gemoederen over ras en politiegeweld weer hoog op en zorgde dit in veel steden voor demonstraties en rellen.
Politiegeweld en racisme zijn niet alleen problemen in Amerika. Zelfs in Nederland krijgen mensen met een andere etnische achtergrond niet dezelfde kansen, en of mogelijkheden als mensen zonder migratieachtergrond. Dit is ook meerdere malen door verschillende onderzoekers in kaart gebracht. Volgens diverse onderzoeken worden etnische minderheden structureel gediscrimineerd op de Nederlandse arbeidersmarkt, vanwege hun afkomst en achternaam. Hoewel ik dit persoonlijk zelf nog niet heb ervaren kan ik wel zeggen dat ik in mijn leven meerdere malen te maken heb gehad met racisme.
Ik ben zelf opgegroeid in Nederland, maar aan de buitenkant zie ik er niet typisch Nederlands uit. Ik heb geen witte huidskleur, blauwe ogen of blond haar. Wel heb ik een bruine huidskleur, donkere ogen en zwart kroeshaar en daar ben ik trots op. Aan de ene kant kan ik wel begrijpen als mensen vragen of ik wel in Nederland geboren ben. Alleen het gebeurt vaak en dat maakt het wel vervelend. Mijn roots liggen namelijk in Haïti. Toen ik tweeënhalf jaar was werd ik geadopteerd door een Nederlandse familie. Ik groeide op in Emmen en mijn jeugd was vrij zorgeloos. Maar ondanks een goede jeugd heb ik toch nare herinneringen overgehouden aan die periode.
Zo heb ik in mijn jeugd vaak genoeg te maken gehad met discriminatie. Ik heb wel eens meegemaakt dat ik met een groep vrienden aan het fietsen was en dat ik de enige persoon was met fietsverlichting, maar dat ze alsnog mij ertussen uitpakten en vroegen hoe ik aan die mooie fiets kwam, en of ik mezelf kon legitimeren. Ook ben ik een paar keer geweigerd in een club en een keer onterecht staande gehouden, omdat ik volgens een handhaver voldeed aan het signalement van een winkeldief. Dit was overigens onterecht.
Verder ben ik in mijn jeugd meerdere malen geconfronteerd met reacties op mijn huidskleur. Als kind zijnde was het rond december het ergst. Dan werd ik bijvoorbeeld uitgemaakt voor zwartepiet, of zeiden mensen dat ik zo mee kon doen met het sinterklaasfeest. Het was zelfs zo erg dat ik besloot om in de tweede klas van de middelbare school mijn dreadlocks er af te halen. We hadden een schoolfeest en het thema was gek doen met je haar. Ik vroeg daarom aan mijn moeder of ze me dreads eraf wilde halen.
Ik wilde niet herinnerd worden aan de vele pesterijen en dacht op deze manier een nieuwe frisse start te kunnen maken. Het tegendeel bleek waar te zijn. Sommigen zeiden bijvoorbeeld dat ik mij nu niet meer hoefde te schminken tijdens het sinterklaasfeest. En tot op de dag van vandaag krijg ik regelmatig nog steeds nare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. In het verleden waren het meer grapjes dan echte pesterijen, maar ondanks dat raakte het mij wel. Als kind heb ik mij wel eens afgevraagd hoe mijn leven er uit zou zien als ik blond haar en blauwe ogen had. Ik was namelijk altijd de enige donkere leerling in de klas.
In Nederland wordt gezegd dat we een multicultureel land zijn, waarin iedereen dezelfde kansen en mogelijkheden heeft. Maar niks is minder waar! Anno 2020 hebben naar mijn mening nog niet alle Nederlanders dit echt geaccepteerd. Ondanks dat ik geadopteerd ben heb ik in mijn leven regelmatig opmerkingen naar mijn hoofd gekregen zoals: ‘’ Wat praat je goed Nederlands!’’, Jij bent niet zoals die anderen.’’ Hoe komt het dat je geen accent hebt’’?, Werken je ouders?, Mag ik je haar aanraken?’’, Hey Yanick wat vind jij eigenlijk van dit, Jij hoeft je zeker niet vaak in te smeren? Op momenten dat ik mensen ermee confronteer schieten ze gelijk in de verdediging en zeggen ze, ik ben niet racistisch hoor, ik heb genoeg buitenlandse vrienden.
In Zwolle was ook een protest tegen racisme en discriminatie en heb ik besloten om hieraan mee te doen. Zo kon ik mijn stem laten horen. Met dit protest wil ik ook aan de minderheden in Amerika laten zien dat zij er niet alleen voor staan.
In Nederland is racisme niet zo diepgeworteld als in de Amerikaanse samenleving, maar dat betekent nog niet dat racisme en discriminatie niet aanwezig is in Nederland. Deze week heeft zelfs Mark Rutte toegegeven dat er systematisch racisme heerst in Nederland en een paar jaar terug heeft de nationale ombudsman toegegeven dat er een politiek racistisch klimaat heerst in Nederland. Vandaag sta ik daarom niet alleen voor George Floyd te demonstreren. Ik sta te demonstreren voor een betere wereld, waarin iedereen dezelfde kansen en mogelijkheden heeft en zich niet hoeft te schamen voor zijn afkomst of geaardheid. En hopelijk dragen deze demonstraties bij aan het creëren van meer bewustwording dat racisme en discriminatie ook in Nederland nog steeds een groot probleem is.
Daarom roep ik andere mensen ook graag op mee te doen, zodat we samen een vuist kunnen maken tegen racisme en discriminatie.
Foto’s en tekst: Yanick Vedder
