Voor docenten lijkt het tijdens de Corona-crisis soms alsof ze in snelle ‘speedbootjes’ oplossingen zoeken om het onderwijs door te laten gaan. Maar soms zouden ze meer ondersteuning willen van de directie in het ‘moederschip’, schrijft Frank Huising.
Vanaf het begin van de Corona-crisis in maart zijn we huppakee online gegaan. Het bestaande rooster online volgen was het credo. Schouders eronder het is een crisis dus niet zeuren aan de slag, brandweerhelm op en gaan. De rijdende trein op een ander spoor en door.
Gelukkig, viel dit moment toen tweederde van het collegejaar voorbij was. Groepen studenten waren gevormd en het programma was helder. Een tijdelijke situatie, dus we gingen ervoor. Met extra inspanning en flexibiliteit van docenten en studenten hebben we het gerealiseerd.
De vakantie en veel succesvolle afrondingen zijn in zicht! Uitrusten, en door naar het volgende studiejaar, waar we starten zoals alle andere jaren? Helaas is dat niet mogelijk. Daarom is er besloten om het komende halfjaar met een hybride concept te gaan werken: beperkte aanwezigheid in kleine groepen in combinatie met online onderwijs.
Natuurlijk is dit besluit een goede oplossing. Maar ik heb het idee dat de bal nu snel bij de onderwijsteams gelegd is: ‘Beste onderwijsteams, wilt u de nodige aanpassingen maken zodat dit te realiseren valt binnen kaders van: bestaande curricula, OER, Educator, roostering en de 1,5 meter-lokaalbezetting? En graag met alternatieve toetsvormen want het kan niet allemaal op de campus. Met vriendelijke groet, Het bestuur‘. Hierbij is de verwachting van het bestuur dat de inzet van middelen (uren) gelijk blijft en de kwaliteit natuurlijk top is. En o ja, wanneer zijn trouwens de strategische projecten ingevoerd die voor komend studiejaar op de planning staan?
Kunnen wij, docenten, aan deze verwachtingen voldoen, alle ballen in de lucht houden met de huidige werkwijzen, systemen, beschikbare uren? Moeten we doorrennen het nieuwe studiejaar in? Doen we ff? Als docent in het huidige systeem denk ik: nog een half jaar op zo’n manier online onderwijs geven, dat doe ik ff niet.
‘Doen we dat ff online, of doen we dat ff niet?’
De start van een onderwijsjaar is een momentum, een periode die energie kost voor studenten en docenten. Studenten starten op een opleiding of stromen door naar een volgende fase in hun studie. Daarbovenop komt nu dit hybride onderwijssysteem. Waarbij we de afgelopen periode ervaren hebben dat bestaande onderwijsinhoud niet zomaar één – op – één over te zetten is in on-line onderwijs. Beeldscherm onderwijs vergt andere didactische methoden, materialen en competenties, van docenten, studenten en ondersteuners. Verder is er na de crisis nog een extra dynamiek, dat er door uitgestelde BSA’ meer ‘vertragers’ in de hoofdfase zitten. Ook deze studenten hebben recht op goede begeleiding.
De hoop van 16 maart, dat na de zomerstop alles weer normaal zou zijn, is vervlogen. De invloed van covid-19 is groter dan we dachten. Dus laten we nu niet doorrennen en opnieuw hopen dat na het volgende semester alles weer normaal is. Het tweede semester van komend collegejaar zal ook verassingen in petto hebben! En dan ook weer blijven doorrennen kan niet, deze marathon houden we niet vol.
Misschien moeten we anders gaan denken en de huidige systemen loslaten. We hebben flexibiliteit en wendbaarheid nodig, speedbootjes in plaats van tankers. Er zijn her en der al speedbootjes aan het varen (onderwijsteams). De vraag is: kan de tanker (het moederschip) de innovaties van de speedbootjes ondersteunen?
Kunnen we de systemen ombuigen naar meer flexibiliteit en innovatiekracht? Kunnen toetsvormen flexibeler en innovatiever? Kan er een kortere horizon in de roosters komen, zodat bijsturen op veranderende regelgeving eenvoudig is? Kan er snel meer hands-on ondersteuning komen in de ontwikkeling van online materialen, toetsen en studiebegeleiding?
Hebben directieleden en bestuurders genoeg lef om dat te ontsluiten? Durven zij de huidige strategische programma’s te pauzeren, bij te sturen, om resources vrij te spelen voor het nu noodzakelijke veranderingsproces? De komende tijd wordt in ieder geval een periode van experimenteren. Waarin hopelijk de onderwijsteams en de staf samen in de speedboot stappen.
Frank Huising is docent bij Engineering & Design
Frank, wat een geweldig stuk! Ik denk dat je heel goed het gevoel van vele collega’s te pakken hebt: we hebben moeten hollen en we staan voorlopig niet stil.
Voor docenten, maar ook voor de studenten is het ook een enorm vermoeiende en verwarrende tijd. Wij docenten geven hen de richting aan, het zijn onze speedbootjes te midden van sneller en langzamer zwemmende studenten.
Als onderwijsinstelling moeten we dus innoveren in woelig water. Het is niet erg om dan te zeggen, ik weet het nog niet allemaal. Niemand kan de toekomst voorspellen. En ik ga dit avontuur graag aan.
Maar geeft de “tanker” onze speedbootjes de nodige ruimte en ondersteuning, of moeten we óók nog wijken en blijft ze nu doorvaren op de eigen koers en snelheid? Dat is een keuze, en geen vrijblijvende.
2 x Frank, dank dat jullie het zo onder woorden hebben gebracht. Ondersteun jullie pleidooi en vragen van harte en heb er niets aan toe te voegen. Essentie voor mij en waar het begint te wringen is dat de nieuwe werkelijkheid uitgewerkt moet worden vanuit de oude systematiek en dat alles koste wat het kost door moet gaan. Ben aan het hollen om alles af te krijgen, bij te houden (dus ga nu snel weer verder).
Een stuk naar mijn hart, Frank!
Helemaal mee eens Frank. Ik deel je gevoelsreflectie. Ik ben ook bekaf. Mooi je metafoor van de tanker en de speedboot. De tanker staat in mijn optiek symbool voor het modernisme . Een tijd waarin alles volgens lijnstructuren, strakke hiërarchie en protocollen geregeld werd. De speedboat is de postmoderne wereld waarin we in werkelijkheid al vier decennia lang leven. We hebben ons inderdaad nog niet aangepast aan de snelheid. Het CvB roept het wel (persoonlijke leerroutes, zelfsturende teams, meer discretionaire ruimte voor docenten). Maar als de Corona crisis en het online onderwijs iets duidelijk zichtbaar heeft gemaakt , is dat we de wind van de vooruitgang proberen bij te houden met een stokoude onderzeeboot. Je hebt gelijk. Als docent wordt je daardoor voortdurend teruggetrokken door een stroperig organisatie systeem dat niet meer van deze tijd is. Dat maakt je werk ook zo vermoeiend. Al die centraal gereguleerde roosters, toetsingen, organisatiestructuren, en teamstructuren. Dat kan toch niet meer! Die stammen uit het communistische tijdperk. Ik deel alle initiatieven om daar verandering in aan te brengen.